Vaarwel 2006, Welkom 2007

De laatste dag van het jaar, voor ons ligt 2007, lonkend met al zijn nieuwe uitdagingen.
2006 was een jaar van hoogtes en laagtes, de ene dag was je euforisch door het goede nieuws, de volgende dag liep je met je kop tegen de muur en kon je wel janken. 2006 heeft ons veel gebracht, en het heeft ons ook iets afgenomen. Maar zoals een goede vriendin me schreef, "jullie kindjes hebben een heel speciale beschermengel".
Ik wil iedereen bedanken voor de steun in de voorbije dagen, mailtjes, berichtjes op de blog, sms en aanwezigheid.
We proberen 2006 nu te sluiten, en vooruit te kijken naar wat ons te wachten staat. Donderdag vertrekken we dan eindelijk en vrijdag zullen we voor het eerste Eyerus en Abdisa in levende lijven ontmoeten. We hopen dat zij ons een kans zullen geven, dat zij ons aanvaarden voor wat en wie we zijn. We hopen samen met hen van 2007 het allerbeste te maken, misschien met vallen en opstaan, maar we zullen ons 100 % geven.

Aan iedereen wensen we dan ook dat 2007 een jaar mag worden met tonnen geluk, liters liefde, bergen vriendschap een hele hoop humor, en bovenal een goeie gezondheid.

De volgende dagen zullen de koffers gepakt worden, en tellen we af naar 4 januari, de start van ons nieuw leven. Vanaf dan zal niet alleen voor ons de mama en papa het leven veranderen maar ook voor moeke, oma en opa zal het aanpassen worden met 2 rondhuppelende kleuters.

Veel plezier iedereen met deze aankomende feesten, en laat 2007 maar beginnen.

Zonder Opa

Ik vertelde gisteren al dat mijn papa terug opgenomen was in het ziekenhuis, daar is hij gister avond ook gestorven. Even na de middag had ons mama gebeld, dat ik beter nog kon langskomen en het was toen duidelijk dat zijn toestand niet meer zou verbeteren. We zijn dan toch naar ROH gegaan voor onze reisvoorbereiding. We waren er nog geen 10 min. vertrokken of ik kreeg een telefoontje van ons mama. Papa was heengegaan, in alle rust ingeslapen.
Natuurlijk doet dit pijn, niemand geeft graag één van zijn ouders af, maar diep vanbinnen beseffen we allemaal dat dit voor hem en voor mijn mama, het beste is. Mijn vader was er al een tijdje niet meer, na zijn beroerte eind september was er enkel nog zijn lichamelijke aanwezigheid, maar niets in die man deed me denken aan mijn vader. Nu kunnen we rustig afscheid nemen. Ook voor onze kindjes is het misschien beter om geen vake te hebben ipv van de zieke opa die hij was.
Kerst en nieuwjaar zullen dit jaar voor onze famillie in alle stilte voorbij gaan. Gelukkig hebben wij zowel als mijn moeder een mooi toekomstbeeld om naar uit te kijken, de komst van onze kindjes zal het verdriet van dit verlies draagbaar maken.

We proudly present......

Amaai, we zijn alle 2 zo fier als een gieter met ons kindjes, en ze zijn nog niet bij ons, er bestaat dan toch zo iets als liefde op het eerste zicht.

Ook de 2 Oma's en de Opa waren heel blij met de eerste fofo van hun kleinkinderen. Mijn vader heeft de foto's nog niet gezien, we weten nog steeds niet of hij wel beseft waar we mee bezig zijn, en de laatste dagen is zijn toestand achteruit gegaan. Vanmorgen heeft het rusthuis hem terug laten opnemen in het zieknhuis, een blaasinfectie zorgt voor hoge koorts, en de anti-biotica kuur slaagt niet aan. Dus we vallen weer van de euforie naar de misserie.

We hebben de foto's ook thuis in een lijstje gezet, en telkens we er voorbij lopen, kijken we toch even, gewoon om maar een bevestiging te krijgen dat dit allemaal wel echt is.
Vandaag binnen 2 weken, zullen we klaar staan om in te checken voor onze vlucht naar Amsterdam, vanwaar we dan naar Addis doorgaan.


Maar dan ook voor jullie toch een glimp van Eyerus & Abdisa.

We hebben beeld !!!

Eindelijk, gisterenavond een mailtje van ROH in de mailbox, met als titel "Foto"

We zaten als 2 kleine kinderen voor het scherm, toen D de mail openklikte. We hebben nu eindelijk een beeld van onze kindjes.
Ik zal ze hier wel posten, maar ik wil ze toch even eerst aan de oma's en opa's tonen. Wat ik al wel kan zeggen is dat het hele lieve snoetjes zijn.

Het is echt ongelooflijk, pas nu is alles heel realistisch, nog 15 dagen voor we vertrekken. Wie had vorige kerst kunnen hopen dat we een jaar later een toewijzing zouden op zak hebben en ook nog een afreisdatum zouden hebben.
Vorig jaar met de kerstdagen zaten we nog vol spanning omdat op 3 januari de Maatschappelijk assistente op huisbezoek zou komen. Toen stonden we nog helemaal in het begin van de procedure, en was het nog niet eens zeker of we wel "goedgekeurd" zouden worden.
1 jaar later en alles is volledig anders, deze kerst zijn we zenuwachtig voor onze afreis. Een mensenleven kan op 1 jaar tijd toch enorm omslagen.

De rust is weergekeerd

Na de turbulente dagen is het ondertussen terug rustig.
We hebben ondertussen bevestiging gekregen dat we donderdag 4 januari vertrekken richting Addis Abeba. Het zal een lange reisdag worden, vertrekken ‘s morgens om 8.30 uit Zaventem en landen even voor 22.00 in Addis Abeba. De volgende dag zullen we dan eindelijk ons klein mannen voor de eerste keer ontmoeten.
Op donderdag 11 januari verlaten we Addis weer rond 23.30 om dan op vrijdag 12 januari rond 8.00 op Zaventem toe te komen.
Vandaag binnen 4 weken zijn we thuis met onze kinderen, en kan ons groot avontuur beginnen.

Donderdag 21/12 hebben we nog een reisvoorbereiding met ROH, waar we de laatste informatie zullen meekrijgen betreft onze reis.

Alles komt nu wel heel kort bij. We zijn ook wel blij dat we nu weten wanneer we vertrekken. Het is wel jammer dat we door al die feestdagen wat langer moeten wachten, maar dat nemen we er wel bij. Het is uiteindelijk onze laatste wachtperiode.

De komende weekends gaan we (ik en D) het er toch nog even van nemen. Zaterdag lekker gaan eten in ons lievelingsrestaurant.
Voor degen die het nog niet kennen www.dounya.be een geweldig gezellig restaurantje, en de avonden met live muziek zijn altijd dikke ambiance verzekerd.
Nog 3 weekends dat we voor ons alleen hebben. Nog 3 zondagen lekker lang lui in bed.

Kids Care weeshuis

Onze 2 kindjes zitten momenteel in het Kids Care weeshuis in Addis Abeba.

Het is een privé-weeshuis dat opvang biedt aan ongeveer 50 kinderen. Vooral kinderen jonger dan 1 jaar worden hier opgevangen. Er zijn 6 babykamers, de jongens en de meisjes liggen apart. Er wordt ook rekening gehouden met de leeftijd.
Per kamer 7 kinderen, 2 à 3 verzorgsters zijn constant aanwezig per 10 kinderen.
Dagschema van de kinderen
- 6u30 opstaan
- 7u ontbijt: brood, thee, melk, havermoutpap
kinderen gaan een halve dag naar school.
- 12u lunch: macaroni, pasta, injera, groenten
activiteiten: vooral tv kijken ; westerse tekenfilms De kinderen boven de 3 à 4 jaar krijgen zowel in de voor – als in de namiddag les in het schooltje. Intern. Er wordt Engelse les gegeven in de school.
- 16u tussenmaaltijden: brood, thee, 1x per week fruit
- 18u – 18u30 avondmaaltijd: soep met brood
- 22u de oudste kinderen gaan dan slapen
de schoolvakantie valt tijdens de maanden juli - augustus (=wintermaanden in Ethiopië)

Dagschema van de baby’s
- Maaltijd elke 2 à 3 uur afhankelijk van de leeftijd
Voeding: NAN 1 melk, geen opvolgmelk of Cerelac=eerste melk
Boven 4 maanden krijgen de kinderen faffa = NAN 1, poedermelk en cerefam.
Baby’s tot 6 maanden krijgen de eerste melk, boven de 6 maanden krijgen de kinderen faffa.

Dan toch niet .....

De laatste dagen waren spannend, maar uiteindelijk zullen we pas afreizen op 4 januari, en dat allemaal omdat er 1 papiertje nog niet in orde is. Maar het is wel een heel belangrijk papiertje.

Nog 3 weekjes geduld dus, maar we hebben ook iets om naar uit te kijken, rustig de tijd om valiezen te pakken, toch nog Kerst en Nieuwjaar thuis vieren..... en de stress van de laatste dagen een beetje opzij te leggen.

Hopelijk krijgen we ook nog deze week foto's van ons klein mannen, want de ontmoeting komt korter bij, en ik ben toch wel benieuwd hoe ze er nu uit zien. Zijn het donkere kroeskopjes, of zijn het eerder melkchocolatjes ? We zijn nu al bijna 2 maand in gedachten bezig met onze kindjes, en bij elke droom zien ze er anders uit, het is heel raar om je onze toekomst voor te stellen hen, zonder dat je er een beeld kan opkleven.

Vorige week hebben we wel nieuwe foto's gekregen van onze Plan zoon Isumail, hij is ondertussen 7 en een flinke jongen geworden, en de onduidelijkheid is ook een beetje opgehelderd, en dan vraag je je natuurlijk af, zou Abdisa op Isumail lijken ?

Nog 22 keer slapen, en dan de vlieger op. De laatste afteldag zijn begonnen, de laatste 3 weken.

Maandag kwam, en ging

Vandaag zouden we wat meer nieuws te horen krijgen, rond 15.00 ontving ik een mailtje van E&JM, ze hadden contact gehad, en eigenlijk was er nog niet veel nieuws.
Om even voor 18.00 was er dan toch een mailtje, maar de dees was al lang naar huis, en natuurlijk net in de auto, als mijn gsm meestal diep in mijn handtas zit, en ik deze niet hoor werd er gebeld.
4 Mogelijke afreisdata, maar nog geen enkele bevestiging. Ergens tussen 18 dec en 4 jan vertrekken we naar Addis Abeba.

De stress speelt nu echt parten, het niet weten of we nu maandag wel of niet vertrekken..... mijn maag slaagt volledig tilt, krijg geen hap door mijn keel en de zenuwen zijn tot het uiterste gespannen. Ik wil alles geven om nu, onmiddelijk één duidelijk antwoord te krijgen. Nu onmiddelijk een correcte datum te horen. Nooit was de adoptieprocedure zo stressend als op dit ogenblik.
Misschien morgen avond meer duidelijkheid, dus maar weer afwachten maar toch ook al een beetje voorbereiden op een eventuele afreis maandag......
Eén possitieve zaak aan dit alles ? Het helpt mijn dieet een stuk vooruit, als we nog een paar dagen in deze onwetendheid leven ben ik eindelijk op mijn streef gewicht. Hip Hip Hoera.

Stresskip

Het beloofde mailtje van vrijdag liet op zich wachten, om 16.30 hield ik het niet meer en heb dan maar eens gebeld. Ze hadden Mr. Bruk nog niet kunnen bereiken, en wisten nog niets meer. Er was al wel uitgekeken naar vliegtickets, en toen sloeg de paniek helemaal toe. "Of jullie vertrekkeb 19 December, en blijven dan 10 dagen in Addis Abeba of jullie vertrekken op 4 Januari voor 7 dagen".
WABLIEF 19 December ???? Alles hangt af of de papieren op tijd in Belgie geraken en of de Belgische ambasade open is tussen Kerst en Nieuw.
Het wordt dus misschien een warme Kerst in Ethiopie of een regenachtige in Belgie.
Nu dat het zo concreet wordt en dichtbij komt kan het eigenlijk niet snel genoeg gaan.
Vandaag dan ook flink doorgewerkt aan de kinderkamer. Klaar... oef.
Hopelijk krijgen we maandag een concreet antwoord en weten we of we een weekje later kunnen vertrekken, of dat we nog even de feestdagen hier doorbrengen en ons jaar starten in Ethiopië.

Pffff, al deze toestanden zijn slecht voor de tikker, ik loop inderdaad rond als een stresskip. Niet weten wat, wanneer, hoe en er zelf niets kunnen aan doen is verschrikkelijk. Maar gelukkig zijn we niet alleen E & JM zullen samen met ons wel stressen, want zoals we verwacht hadden worden zij ons reisgezelschap.
Op 12/12 vertrekt er al een groep die hun kindje mogen gaan halen, en hopelijk vertrekken wij als deze groep terug is.
Cross your fingers, duimen, duimen en schietgebedjes.... alles wat maar enigzins kan helpen om ons zo snel mogelijk op die vlieger te krijgen.

Maandag hopelijk het vervolg.

Help

Ondertussen hebben een nachtje tijd gehad om het nieuws van gisteren te verwerken, mijn eerste reactie was oei, neen niet vertrekken voor Kerstmis, dan is ons mama alleen. Maar ondertussen heb ik ook met mijn rationeel verstand een beetje gedacht ipv enkel met het emotioneel. Als we inderdaad nog 23 december kunnen vertrekken, dan toch wel graag.
Ons mama wil natuurlijk niet dat we voor haar zouden thuis blijven, "Ik zal dat wel overleven ze, een kerstmis alleen" en ergens heeft ze wel gelijk, hoe je het ook draait of keert, er zal een moment zijn dat ze alleen is, met Kerst of Nieuwjaar, of het weekend erna....
Alles hangt natuurlijk af van de sluiting van de ambasade in Ethiopie.
Ongelooflijk, als we de 23ste vertrekken, zijn we nog net voor het eindejaar terug thuis.

23 Dec vertrekken = nog 16 dagen, en als ik dat zie dan zijn het meer dan kriebels in de buik, dit zorgt voor heel wat broebelwerk, maagkrampen en andere gelijksoortige toestanden.

Voor we ons helemaal opfokken, en vol stress steken, even maar morgen afwachten wanneer we meer nieuws van ROH verwachten.

Danku Sinterklaasje

Tja de grote kindervriend had geen beter nieuws kunnen brengen dan het mailtje van ROH. Dinsdag is ons dossier voor de Ethiopische rechtbank voorgekomen, zonder probleem. We zijn nu officieel de ouders van Abdisa & Eyerusalem. Het kan ook nog best zijn dat we dit jaar afreizen. Kerstmis of Nieuwjaar vieren in Ethiopië, wie had dat gedacht. Vrijdag weten we meer, er moet nog even nagekeken worden of de Belgische ambasade wel werkt tijdens de Kerstperiode. Jongens jongens, het gaat ineens weer in een rotvaart. Al de planningen die we hadden gemaakt liggen weer eens in het water. Maar we willen natuurlijk alles opgeven om zo snel mogelijk naar onze 2 kindjes te gaan. De kriebels in de buik zijn plots terug, en de paniek, en de blijdschap en de emoties... 2007 starten wij als een famillie...... is dat niet ongelooflijk. Ik hoef echt niets anders op mijn kerstkadolijstje, ons gezinnetje is bijna kompleet, mama & papa, moederpoes & zoontjespoes en heel binnenkort zoontje en dochtertje.
Zo blij en toch voel ik me zo schuldig, ik kan ons mama toch niet alleen laten tijdens de kerstdagen, ze heeft het zo moeilijk met onze papa in het verzorgingstehuis, als ook wij dan met kerst weg zijn......
Het blijft een rare situatie van vreugde en verdriet.