Shop till you drop

We zijn al een weekje kersverse ouders, (of toch bijna) en we zijn zaterdag dan ook op een shop uitstap geweest.
Kleedjes, pyama's, lekker warme jassen, ondergoed, speelgoed.... maar niet in massa's hoor. Vooral voor Abdissa hebben we spulletjes gekocht, voor Eyerusalem hadden we al een hele doos vol staan, dat we van vrienden hebben gekregen.
Voorlopig zijn het ook gewone spulletjes uit De Zeeman en Promo Fashion, Vögel, C&A leuke kinderkledij aan een heel voordelige prijs. Het is ook niet evident om gepaste kleding te kopen, als je alleen lengte en gewicht weet, maar we hebben nu voor beide kinderen een "starterspakket" de rest zal wel gehaald worden als de kindjes hier zijn, en we een beetje een beter zicht hebben op hun lichaamsbouw.
Maar het starterspakket is wel ruim uitgebreid, broeken, truien, sweaters, hemdjes, t-shirts....
In een winkel moest ik voor de klantenkaart enkele gegevens invullen, "Aantal kinderen... 2", dit schreef ik toch met enige trots hoor. :-)
Daarna nog naar de suikerbonen winkel om eens te kijken wat er zo al kan gedaan worden. De aankomstkaartjes hebben we al gevonden, en de lieve dame van de winkel zal ze nog aanpassen ook voor onze 2 kindjes, wat het suikerbonen verhaal betreft zijn we er nog niet uit, één ding weten we wel, geen suikerbonen, maar wat dan wel ? We hebben ideeen genoeg gekregen dus daar gaan we nog even over doordenken.
Volgende shophalte zal Ikea worden. Woensdag gaan we de kinderkamer opruimen, zodat we volgend weekend de decoratie kunnen schilderen.
Ook onze reispas is aangevraagd..
Dus stap per stap pakken we de zaken aan.

Het ongeloof is verdwenen

We hebben ondertussen een weekendje de tijd gehad om te bekomen, de eerste uren waren echt onwezenlijk, vrijdag is in een roes voorbijgevlogen, veel werk heb ik niet verzet, concentratie was een beetje een probleem, maar ondertussen is de eerste roes stilletjes voorbij. Ik ben dan ook maar terug op mijn achtbaan gestapt, lijstjes met wat we nog moeten doen, wat we nog moeten kopen, prioriteitslijstjes, wie we het nog moeten vertellen,...... 100de van die dingen zitten in mijn hoofd.
Ondertussen ook nog 20 keer de papieren gelezen, om onszelf toch maar te overtuigen dat het echt is. En natuurlijk felicitaties in ontvangst genomen, dat doet echt deugd.
Ik heb het vrijdag avond ook aan mijn vader verteld, en ik had het gevoel dat hij het begreep, de voorbije dagen gaat het iets beter, hij probeert dingen te vertellen, maar jammer genoeg is het niet verstaanbaar. Elke dag zien we iets dat hij de dag ervoor niet deed, hij kijkt naar rechts, er komt een soort glimlach op zijn gelaat, hij knipoogt, frunnikt aan zijn oor, zijn lip, zijn zuurstoftoevoer, zijn lakens, zijn dekens. Hij vriemelt met zijn tenen.... en zo is er elke dag iets dat ons toch weer een sprankje hoop geeft op beterschap.

De volgende weken gaan we links en rechts een dagje verlof nemen, zodat we de kamer kunnen afwerken, en al het nodige kunnen in orde brengen.

Een nog steeds overgelukkige mama :-)

Licht in het hoofd en kriebels in de buik

Zo voelen we ons vandaag.

Donderdag avond werden we uitgenodigd door ROH voor een voorbereidingsavond, mooi op tijd vertokken, kwamen we rond 18.45 aan in Berlare, samen met 2 andere koppels en 3 mama's luisterde we geboeid naar wat Inge had te vertellen, de procedure in Ethiopie, over het weeshuis, over de medische testen, over de praktische zaken bij thuiskomst, en een video met beelden uit Adis Abeba.

Voor we vertrokken wilde ik toch even zeker zijn dat ons dossier wel degelijk vertrokken is, en eventueel is polsen wanneer we een toewijzing zouden kunnen verwachten.

Maar boem patat, zegt Inge gewoon, "Eigenlijk hebben we iets voor jullie, komen jullie even mee naar het bureau". Toen wist ik het, mijn hart deed een sprongetje, dit was goed nieuws, dit kon niet anders dan een toewijzing zijn.

Inderdaad, er werden 2 kindjes aan ons toegewezen. Een jongetje geboren op 27/02/2002 met de naam Abdisa en een meisje gebeoren op 13/07/2003 met de naam Eyerusalem.
Ze zijn beide gezond en wel en verblijven in het Kids Care weeshuis in Adis Abeba.

De terugrit verliep in stilte, we waren beiden in een soort van trance, af en toe lieten we hun naam eens vallen, Abdisa & Eyerusalem, Abdisa & Eyerusalem,....

Onze droom is uitgekomen, ik heb een zoontje waar ik altijd van droomde, en D heeft zijn dochter waar hij zo naar uitkeek. Een koningswens, zo zeggen ze dat toch.

Vandaag leven we beide op een wolkje.

Volgens ROH zouden we eventueel nog in December kunnen afreizen, dat zou heel snel zijn dan, en er is echt nog wat werk te doen. Dit weekend hebben we al werk genoeg, want volgende week komen de nieuwe meubelen, maar vanaf het volgende WE zal alles rond de kinderkamer en de kinderen draaien. Paspoort, inentingen, kleding, meubeltjes, suikerbonen, aankomstkaartjes, autostoeltjes,..... Meters vragen. En jammer genoeg ook het nieuws aan mijn vader proberen te vertellen. Ik hoop echt dat hij het beseft, dat hij diep vanbinnen verstaat dat hij opa is geworden. Ik hoop zo dat ik een klein vonkje in zijn ogen zou kunnen zien, een teken dat hij beseft wat er gebeurd is. Oma is al op de hoogte de namen worden voor haar een beetje een probleem, maar dat komt wel los.

469 dagen hebben we hier naar toe geleefd, en eigenlijk hebben we het best snel afgewerkt. Er zijn niet zoveel koppels die het geluk hebben om na 15 maand een toewijzing te krijgen.

Wat wil je eerst horen het goede of het slechte nieuws ?

Laat ons maar beginnen met het goede; ons dossier ligt bij de notaris en vertrekt deze week naar Ethiopie. joehoe, 6 maand na intake kan het eindelijk vertrekken. We hopen dan ook dat er snel een toewijzing volgt (misshien nog deze maand) Het is toch weer een stapje verder in heel de procedure, toch al een deeltje van ons dat naar ginder kan afreizen.
Donderdag is er ook nog een info-avond bij ROH, dus daar zullen we weer enkele andere adoptieouders ontmoeten, en gaan ze ons een beetje meer vertellen over de tehuizen waarmee samen gewerkt wordt. Zo krijgen we een beeld van hoe 'onze' kindjes momenteel leven.

Het slechte nieuws ? Volgens de dokters is er weinig tot geen kans dat mijn vader er nog op vooruit gaat, zijn spraak, zijn beweging is hij waarschijnlijk voor goed kwijt. We weten zelfs niet of hij zich bewust is van wat rond hem gebeurd, of hij ons ziet en herkend, of hij weet wat er met hem aan de hand is. Soms vraag ik me toch af waarom de geneeskunde iemand absoluut wil laten overleven? Wat heeft deze man nog aan zijn leven, vasgebonden in zijn bed, niet kunnen praten, niet kunnen eten (want ook slik reflex heeft hij niet meer) en waarom dwingt de geneeskunde mijn moeder in deze situatie, wat heeft zij nog aan haar man ? die niet meer met haar kan praten, die niet eens weet dat ze naast hem zit. De 30 minuutjes bezoektijd die we krijgen, zijn meestal de langste minuten van de dag, je praat een beetje, vertelt wat je die dag hebt gedaan, wat je die avond nog gaat doen, en dan valt het stil..... je kijkt naar de klok en er zijn 10 min. voorbij. De volgende 20 minuten sta je daar, af en toe zeg je nog eens iets, en dan neem je afschied. .... tot de volgende dag.

Gezellig kletsen

Gisteren een gezellige avond gehad met een paar vriendinnen, even alle zorgen aan de kant.

Niet denken aan de toekomst en wat die kan brengen voor mijn vader. En ook even het ongeduld rond adoptie weg getaterd. 4 verschillende vrouwen, en toch hebben we elkaar telkens 100 de zaken te vertellen, over ons werk, onze relatie, ons gezin, onze famillie, en hun kinderen. Want daar blijft mijn bijdrage beperkt tot luisteren.
We zien elkaar veel te weinig, en na elke bijeenkomst hebben we de goede bedoeling om dit vaker te doen, maar het is al gauw weer een jaartje later bij onze volgende ontmoeting, deze keer zijn we slimmer geweest en heeben een nieuwe datum genoteerd in de agenda's.

Vanmorgen even een mailtje gestuurd naar ROH, met de vraag dat de planning nog steeds doorgaat ( vertrek dossier mid October)

Verder valt er niet veel te vertellen, het wachten duurt soms lang, en dan weer gaan er een paar dagen voorbij waar adoptie even niet aan bod komt. Dan lees je in de praatgroep dat er toewijzingen op komst zijn, en dan is het weer vol ongeduld afwachten, bij elk telefoontje een hart dat een sprongetje maakt, maar dat vervaagt ook weer..... en zo gaan de weken voorbij... ongemerkt. Het lijkt nog niet zo lang geleden dat we in Berlare ons contract gingen tekenen, maar het is toch al 6 maand verder.
Het is ook al 1 jaar geleden dat we ons trouwfeestje hadden, en dat lijkt al wel jaren geleden. Tijd doet rare dingen met mensen, er zijn dagen waarvan ik het gevoel heb dat ze 36 uren tellen ipv 24, en andere dagen lijken soms maar 10 uur te duren.

De GSM mijn beste vriend....

Waar ik vroeger heel nochalant met dat ding omging, is hij nu mijn beste vriend geworden.
Elke avond, mag hij uit de handtas, mee in het salon, en zelfs mee naar bed. En ook overdag kan je me constant met GSM in de hand zien rondlopen.
Er zou zo maar eens een telefoontje moeten komen. Zelfs in een vergadering gaat het ding niet meer uit.

Telkens hij dan overgaat wordt er eerst gekekgen wie er belt ? Geen nummer uit Berlare ? Of uit zone 02 ?
Telefoontje uit Berlare kan goed nieuws zijn, of dat hopen we toch, deze week zou DHL wel eens een pakje mogen gaan leveren voor ons. Hopelijk komt er deze keer niets meer tussen.

Het telefoontje van 02.. kan alleen maar slecht nieuws zijn, we zijn ondertussen een week verder, en de toestand met mijn vader is nog steeds hetzelfde, ze kunnen ons tot nu toe nog geen zekerheid geven of hij al dan niet terug kan functioneren, als het al zou kunnen zal dit maanden, misschien wel jaren revalidatie betekenen. Dus een partijtje voetballen met de kleinzoon zit er zeker niet meer in. Ik hoop echter wel dat er toch iets van zijn bewustzijn terug komt, dat hij nog beseft dat hij opa geworden is. Dat hij niet meer kan stappen of zijn arm niet meer kan bewegen vind ik op zich niet zo erg, maar dat hij niet reageerd op onze aanwezigheid of op onze stemmen, dat hij zich van niets bewust is, dat hij niet kan praten.... dat is veel moeilijker te aanvaarden. De bezoekjes zijn kort (zowizo beperkt in het ziekenhuis tot 30 min.) maar het zijn meestal de langste 30 min. van de dag. Je vertelt wel het één en ander over je dag, maar er komt geen enkele respons. Afwachten, Afwachten, Afwachten....... en daar zijn we ondertussen wel goed in geworden in dat wachten.

Een donderslag bij heldere hemel

Terwijl we uitkijken naar het goeie nieuws, is dit weekend toch een serieuze bom gevallen. Mijn vader was al enkele weken op sukkel met een longontsteking, Vandaag zou hij normaal opgenomen worden om alles eens grondig te onderzoeken.
Maar hij heeft een beroerte gekregen, en ligt momenteel op de afdeling hartbewaking, en het ziet er niet goed uit.
Wij hadden zo zitten plannen, met de grootouders inbegrepen in ons toekomstbeeld, en "knip" in 1 seconde is heel dat toekomstbeeld weg. We hebben ons zo blind gestaard op een oma&opa beeld, nooit bij stilgestaan dat het alleen maar oma zou kunnen zijn.

We houden wel de moed erin, alles kan nog keren, maar het zijn toch wel bange dagen die we net achter de rug hebben, en er zullen nog veel bange dagen komen, want we krijgen niet echt hoopgevend nieuws van de dokters & verpleging.