Life goes on

Na de vakantie weer aan het werk, toch weer even in het ritme komen van vroeg opstaan en filles trotseren.
Gisteren kreeg ik plots een heel vreemd en akelig gevoel.
Onze (toekomstige) kinderen leven momenteel nog in Ethiopie en plots bedacht ik me dat zij misschien nog wel bij hun mama en papa wonen. Dat zij vandaag nog gelukkig zijn bij hun ouders. Een akelig gevoel, want dit zou betekenen dat zij in de nabije toekomst hun ouders zullen verliezen....... Brrrrr.
Dus ik hoop maar dat ze reeds in een weeshuis zitten. Maar dat is dan ook weer niet de meest aangename gedachten, want ze zullen er nog een hele tijd zijn.

Vreemd gevoel, je weet dat ze reeds bestaan maar je kan je niet voorstellen in welke omgeving ze nu opgroeien.

Terug op het vaste land

Ons weekje op het eiland zit erop, een week niets doen, slapen, lezen, zonnen, eten, slapen, lezen, zonnen....... Leuk, maar een week is genoeg. Morgen terug aan de slag, aan de ene kant kijk ik ernaar uit, aan de andere kant had ik nog wel een paar daagjes thuis willen zijn, er zijn hier nog genoeg klussjes die moeten gedaan worden.
In ieder geval de zon heeft ondertussen ons belgenlandje ook gevonden, dus daar profiteren we dan maar van.

Van het adoptiefront geen nieuws, wat we ook niet verwacht hadden hoor.

We hebben wel van Plan International, nieuwe foto's van Abiba gekregen, en een verslagje over de werking in Ghana, ze is nu 6, en het zijn echt leuke foto's. Zo heb je toch het gevoel dat je iets persoonlijks doet, onze kleine bijdrage geeft haar en haar famillie toch dat ietsje meer. Er komt ook regelmatig post uit Ghana, ze maakt leuke tekeningen met de potloodjes die we hadden opgestuurd, en met haar verjaardag (in maart) hadden we een Twitie kaartje gestuurd. Er ligt nog een pennenzak en een 4kleur pen klaar die we één van volgende weken gaan opsturen.

Van Isumael uit Tanzania horen we veel minder, en wat we horen klopt niet helemaal, de eerste brief was geschreven door zijn vader, een derde brief was geschreven door zijn oom, en daarin stond dat zijn vader al enige tijd dood was ??? dus even een briefje naar Plan gestuurd of ze me dit eens konden uitleggen. Ik kreeg een vriendelijk brief terug dat ze het gingen uitzoeken met de contactpersoon ter plaatse, maar tot nu toe nog geen nieuws...

Nog even voor de vakantie

Oef.... laatste werkdag, nog nooit zo uitgekeken naar een vakantie als dit jaar.
Na al de spanningen rond adoptie, nog even een weekje samen met D genieten.

Vorige week was er een info avond by ROH, eerst een presentatie van One-Earth, 2 adoptie ouders die samen een vzw begonnen, om kleinere projecten te steunen in Ethiopie. Met een beetje hulp maken ze het leven net iets makkelijker in het weeshuis door de aankoop van een wasmachine, de bouw van een schooltje en tal van andere zaken.
Daarna vertelde elk koppel zijn adoptieverhaal, de grappige ontroerende en moeilijke momenten van de eerste weken.

We maakte van de gelegenheid dan maar gebruik om onze documenten af te geven, zodat ons dossiertje volledig was. Alles leek in orde dus ze kunnen verder aan de slag bij de vertalers.

We hadden gehoopt er ook wat mensen van de yahoo praatgroep tegen te komen, achteraf bleken er wel wat koppels aanwezig te zijn, maar op de avond zelf hebben we enkel E & JM ontmoet. Blijkt dat ik nog samen met E op school heb gezeten, ons eerste middelbaar, en het strafste van al, ze kende me nog. 27 jaar na datum... niet slecht, of E heeft een speciale gave om mensen te herkennen, of ik zie er nog steeds uit zoals op mijn 12de. Foto's bewijzen dat E inderdaad een buitengewone gave heeft.

Ons adoptieverhaal blijkt ook door te dringen in ons dorp, zo vroeg een dame aan D hoe het nu zat, wanneer de kindjes er zouden zijn. Eerst een hele avond met D zitten denken wie het was, (want hij kende ze niet) maar het mysterie was snel opgelost, het was iemand van onze straat. We hebben geen echt contact met deze mensen, ik ken ze wel maar hoe zij ons verhaal hebben opgepikt dat weten we niet. Het zal wel via via zijn, mijn moeder vertelt het tegen een vriendin, en die vriendin dan weer "Zeg weet je de dochter van R gaat adopteren" en weer tegen een andere vriendin, en die dan weer tegen haar dochter, en de dochter denkt dan, daar wil ik het fijne eens van weten, en vermits zij weet waar ik woon, en daar D ook ziet legt ze de link van deze treingenoot is de man van C dus....." Waneer gaan de kindjes nu bij jullie komen ?" Raar toch he, hoe in een klein dorp alles besproken wordt. Ach ja, het dorpsleven heeft ook heel charmante kantjes.