Het werk zit erop

Vorige week disndag een race tegen de tijd gehouden om al onze verzamelde documenten bij de Burgemeester de krijgen. We misten een paar kopietjes van identiteitskaarten, maar we gingen het toch eerst via deze weg proberen, voor we naar een Notaris gingen stappen. Gisteren dus weer race tegen de tijd om alle documenten te gaan ophalen op het gemeentehuis, ik had mij natuurlijk weer zorgen gemaakt voor niks, alles is mooi gelegaliseerd door de waarnemende Burgemeester. (Burgemeester zelf was met verlof)

De dame aan het loket was echt super vriendelijk, ze voelde zich zelfs een beetje schuldig dat ze ons voor elk document 2.5 euro moest aanrekenen, en met 16 documenten loopt dit aardig op, maar ze zijn zo vriendelijk geweest ons maar de helft aan te rekenen.

Vanavond gaat heel het dossier mee naar ROH, en dan kunnen zij aan de laatste vertalingen werken. Hopelijk gaat de rest vlot, en geeft de ambasade even snel en correct de nodige stempels om ons dossier vertrekkensklaar te maken.

Maar voor ons zit het werk erop, dus tijd voor wat vakantie. 1 weekje weg uit dit druilerige België en genieten van de zon en de rust op Sardinië.
We kijken echt uit naar deze vakantie, onze laatste vakantie zonder kindjes, nog even met zijn 2 genieten van elkaar en de rust.

Nu al het papperassenwerk afgerond is, is er voor ons niets meer te doen dan te wachten........ dus de komende weken zou het hier wel eens heel stil kunnen zijn.

Vaststelling

De voorbije jaren leek het of heel het dorp, de stad vol liep met zwangere vrouwen, en jonge koppels met buggy's en koetsen.
Telkens werd ik weer met de neus op de feiten gedrukt. "jaja wij zijn zwanger en jij niet..... "
Ondertussen zie ik al die bolle buiken en bugy's niet meer. Ze zijn er nog wel maar mijn focus ligt ergens anders.
Het valt me nu op dat ik mensen zie met adoptiekinderen. Zaterdag nog, zit ik rustig bij de kapper en zie ik een jonge man afkomen, naast hem huppelt een 6 jarig afrikaans meisje. Dit zou D kunnen zijn, denk ik bij mezelf, en vol ontroering hou ik het duo in het oog tot ze de hoek om zijn.

Gek eigenlijk, want er zullen nu nog steeds bolle buiken en buggy's rondlopen, en 5 jaar geleden zullen er ook gemengde gezinnen rondgelopen hebben, maar mijn focus is anders. Ik zie alleen nog ons toekomstbeeld.

Bijna-moederdag

Zondag is het moederdag, en misschien kan ik dit jaar wel zeggen dat het de laatste niet-moeder dag is voor mij. Maar ja dat dacht ik ook al de 5 voorbije jaren. Telkens weer had ik de hoop dat het jaar erop, ook ik moederdag mocht vieren. Dat ik het volgend jaar wel een boeketje bloemen van D zou krijgen, want de baby zou het natuurlijk nog niet zelf kunnen gaan kopen.
Maar dit jaar durf ik echt hopen dat er volgend jaar iets te vieren valt, en misschien krijg ik dan wel een zelf geknutseld hebbedingetje, of zelfgeplukte bloemen uit het veld.
Jaja, ik zie het helemaal zitten.

Maar ik probeer ook nog een beetje realistisch te blijven, en niet te veel zweven. Er kan nog altijd iets mislopen. Zolang dat we niet zelf ter plaatse zijn en onze kindjes niet zien, is niets zeker.

Ondertussen sprokkelen we rustig alle nodige documenten bijeen, nog 1 te gaan, en onze motivatiebrief moeten we ook nog schrijven, niet zo eenvoudig hoor, op papier zetten waarom je wil adopteren en waarom van Ethiopie. Ik hoop dat we tegen eind mei alles kunnen doorsturen naar ROH. We hebben al wel bericht gekregen dat ons dossier bij de vertaler is. Dus daar is iemand al hard aan het werken om alles naar het engels te vertalen.

En zo komen we stapje voor stapje verder.

We gaan publiek

Nu dat er al iets te lezen staat op deze blog, heb ik de link naar vrienden doorgestuurd.
En het was even schrikken, maar ik heb blijkbaar iedereen aan het janken gezet. Dat was nu ook weer niet de bedoeling hoor, ik wilde jullie laten meedelen in onze vreugde. Maar het is nog maar eens een bewijs dat iedereen enorm met ons meeleeft.

Dit vond ik op het net....Ik kon het zelf niet beter uitdrukken.


Bedankt allemaal voor.... alles, om te zijn wie jullie zijn, om dat stukje van ons leven te kleuren.
(Pfff, nu krijg ik zelf al bijna waterlandertjes)