Pffffffff

Wat een zomer, er wordt de laatste dagen heel wat afgepuft. Volgende week een paar dagen verlof om nog wat klussen te klaren. Eigenlijk stond er op de planning "Zolder isolatie" maar onze zolder is ongeveer te vergelijken met een piza-oven, ik denk dus niet dat er daar veel werk zal verzet worden tijdens ons verlof.

Stilletjes aan gaan we toch al een beetje de kinderkamer op zijn plaats zetten, alle meubels die er niet moeten staan verhuizen naar de andere kamer, en de meubels die blijven staan (kleerkast en ladenkast) op de juiste plaats zetten. Daarna nog eens diep nadenken over het kleurtje dat we op de muur willen zetten (we hadden gedacht aan een oranje achtige kleur) We willen in ieder geval dat die kamer zo goed als af is, dat we daar niet in 7 haasten moeten aan beginnen als we een toewijzing krijgen. We zullen nog wel genoeg te doen hebben op dat moment.

Ik zit in een enorme rollercoaster, de ene dag lijkt alles nog ver weg en lijk ik alle tijd te hebben, de volgende dag begin ik weer te flippen en denk ik tijd te kort te hebben. Het niet onder controlle hebben van de situatie is enorm stresserend. Je hebt totaal geen invloed op de stand van zaken, er is niets dat je kan doen om iets te laten gebeuren.

De voorbije weken zijn er een 10 tal toewijzingen geweest, dit wil zeggen dat we opschuiven in de lijst maar we blijven op dezelfde plaats staan van de sibling lijst. Dus eigenlijk is er geen verandering voor ons. Dus ergens krijg je hoop en zie je voortuigang maar eigenlijk is er niets..... Het is heel verwarrend om het uit te leggen, en jullie zullen wel denken wat wil ze nu zeggen.

De wachtkamer

Normaal gezien ben ik iemand die rustig kan afwachten, ik heb er geen probleem mee om 1 of 2 uur te zitten wachten bij de dokter. Rustig even de tijd voor mezelf, wat flut-lectuur doornemen en genieten van de stilte (als dat al kan bij de dokter)

Maar nu werkt het op mijn systeem, ik voel dat ik prikkelbaarder ben, ik zit dan ook niet rustig in een wachtkamer. Het gewone leven gaat door. Maar in ons achterhoofd houden we de adoptieprocedure bij.
Onze overeenkomst werd getekend om 21/4/2006 en op 31/5/2006 hebben we alle documenten binnen geleverd. Nu wachten we tot dit dossiertje vertaald is en zijn "Tour de Bruxelles" heeft gedaan. Daar moet het voorzien worden van de nodige handtekeningen, stempels en zegels. Uit ervaring van andere weet ik ondertussen wel dat dit een maand of 3 à 4 duurt. Maar toch elke dag hoop ik op een mailtje met de melding dat ons dossier klaar is voor vertrek naar Ethiopie. .... maar niets, noppes, niks.
Frustrerend, je weet niet waar het zit, wie er mee bezig is... en ik ben ook niet het type dat om de 2 dagen gaat bellen om te horen wat de status van ons dossier is.
Ik heb me voorgenomen dat als we eind augustus nog niets gehoord hebben, ik toch even ga bellen.

Vrijdag samen met D eve naar Mechelen geweest om te solde-shoppen. Ik moest iets kopen voor de kindjes, ik wil gewoon iets hebben, maar zoals al eerder geschreven kan je niet echt kleedjes kopen als je niet weet voor wie. Dus is het maar bij sokjes en ondergoed gebleven, wat speelgoed, en 2 boekjes met verhalen voor het slapengaan. In de kast op de kinderkamer zitten nu toch al een paar spulletjes voor hen.

Het moeilijkste is dat er voor ons geen enkel doel in zicht is. Het adoptieprocess is voor ons afgelopen, en je valt in een zwart gat.... je kan niets verwachten, zolang ons dossier niet naar Afrika is vertrokken gaat er ook niets gebeuren.
Frustratie, Frustratie en jammer genoeg moet D hiermee leven, want hij is natuurlijk de persoon die mijn 'knorhoen' gedrag (zoals hij het noemt) moet verdragen.