Updatje

De tijd gaat steeds sneller, en telkens denk ik, dat moet ik nog op de blog zetten, maar dan vergeet ik het weer.

Eyerus heeft een nieuw spelletje, "Grapje" zo doet ze als ze vanonder de douche komt dat er zeep in haar oogjes zit, en zit ze dus met haar handjes voor haar ogen een beetje de wenen, als we dan bezorgt vragen, "Wat is er" schatert ze het uit en roept dan, "GRAPJE" tja, zo heeft zo ons wel een paar keer per dag beet.
Vorige week had ik chocoladecage gebakken, al heel de dag was ze aan het zeuren voor een stukje, dus eindelijk na het avondeten mocht ze een stukje hebben, bleek ze het niet lekker te vinden, en begon ze wat te wenen omdat Abdisa wel taart aan het eten was en zij niet, ze heeft het zo'n 20 min. volgehouden, en daarna Schatterlach...; GRAPJE, en de cake was 5 min. later volledig op. Leuk, maar soms ook een beetje vervelend, want we weten nu niet meer wanneer ze echt huilt, of wanneer ze een grapje uithaalt.

Zaterdag is ze ook voor de eerste keer naar een verjaardagsfeestje geweest, ze had zich enorm goed geamusseerd en had er blijkbaar geen probleem mee dat ze een paar uurtjes zonder mama en papa was, ook Abdisa had er geen probleem mee dat zijn zus er niet was, zo kreeg hij ook eens wat meer aandacht, en ik kon in alle rust, zonder mijn kleine helper, de bovenerdieping poetsen, het ging een stuk sneller zonder de hulp, die als het bad net uitgekuist en afgespoeld is, er toch weer een klets Cif in kapt om opnieuw te beginnen.

Abdisa heeft eindelijk door hoe hij op een fiets moet zitten, de vorige pogingen waren rampzalig, hij hing helemaal uitgezkat op de fiets, kreeg de trappers niet rond, en zat hellemaal verkrampt uit angst dat hij zou vallen. Vorige week hebben we er andere zijwieltjes aangezet, en nu lukt het veel beter, zaterdag snorde hij als een echte Eddy Merckx door de straat.

Met de taal gaat het steeds beter, er worden nog amper Amhaarse woordjes gesproken, maar er zijn wel een heel boel eigen woordjes.

"Tak doen" zowel de TV aan of uit zetten, als het licht aan en uit doen
"Psht doen" wc doorspoelen
"houwrst" goudworst
"spewrst" hespeworst
"latoefje" sticker
"toef doen" iets kleven
"sjorte broek" korte broek (mix van short en korte broek)
"groot haar" lang haar
"sante wish" sandwich
Ze pikken ook heel wat op van TV, zo zeggen ze regelmatig als iets niet zo goed lukt "Zeg hé" of "Allez seg" Het "Jawel- neewel" spelletje kan soms ook een tijdje doorduren.
het liefst eten ze groene druiven en geen zwarte, waarom wij dit witte druiven en blauwe noemen verstaan ze niet, witte druiven zien toch groen ? ( natuurlijk een heel slimme en logische vraag)
Voor de rest is Eyerus wel te vinden voor Kiwi, aardbeien en peer, Abdisa geeft de voorkeur aan appels.
En het liegen, waar vooral Eyerus nogal straf in was, begint ook serieus te minderen, meestal gaat het om domme dingen, maar ze moeten wel leren dat liegen niet kan.
Zo gaf ik hen alle 2 een koekje en een sapje, een half uurtje later lag er één koekje naast het lege sapje van Abdisa. Ik vroeg dus, van wie is dat koekje ? Eyerus beweerde dat het van Abdisa was en hij beweerde dat het van Eyerus was. Dus ik zei "dat kan niet, één van jullie 2 liegt, wees eerlijk en zeg me van wie dat koekje is" ik wist goed genoeg dat het van Eyerus was, maar ze hield bij hoog en laag vol dat het van Abdisa was. Dus eve de strenge mama dan, TV af, geen Samson en Gert, en eerst eelijk zeggen van wie het koekje is. Abdisa (ocharme) was ondertussen al aan het wenen, "Maar mama, waarom Abdisa liegen?" Toen ik tegen Eyerus zei dat ze pas bij mama mocht komen als ze de waarheid vertelde, kwam ze nog geen 2 minuutjes later naar mij.
Ik "Kom je de waarheid vertellen ?"
Eyerus, zo stil als een muisje "Ja"
Ik "En van wie is het koekje?"
Eyerus "Van mij"
Ik heb haar maar een dikke knuffel gegeven, en gezegd dat het heel goed was.
Nu als we vragen van wie is dit of dat, spingt ze recht en zegt ze trots "Van Mij"

Moederdag

Vorig jaar schreef ik hier nog, dat het de laatste niet-moederdag voor mij was. In volle overtuiging dat we tegen Mei 2007 onze kinderen bij ons zouden hebben, en kijk zondag mijn allereerste echte moederdag.
Met de nodige zelfgeknutselde spulletjes van de kinderen, (een keukenschort beschilderd door Abdisa en een kralenarmband gemaakt door Eyerus) daarnaast hadden ze ook nog een tekening gemaakt, en een versje van buiten geleerd. Amaaai..... emoties, als de ene spreekt over zijn "Supermama" en de andere haar gedichtje eindigt met "jij bent de allerliefste mama" en je dan rond de nek vliegt.

Het was zo wi zo gisteren en emotionele dag, ik was in de veronderstelling dat de man van mijn vriendin en D iets hadden georganiseerd voor moederdag, ik dacht nog, amaai heel orgineel bedacht zoiets zou D nooit uit zichzelf doen. Maar toen we ariveerde bij C&S bleek er meer aan de hand. Mijn 40ste verjaardag werd nog eens overgedaan.

Er staan momenteel weer enkele koppels te trappelen van ongeduld om richting Addis te vliegen. Het lijkt voor ons al zo lang geleden, je went zo vlug aan de nieuwe situatie, het is gewoon ongelooflijk, want het is toch nog maar 4 maand geleden. Voor hen begint het grote avontuur, eens je die fototjes in handen hebt is het echt aftellen en uitkijken naar de eerste ontmoeting, dat is toch iets dat je niet gauw vergeet. De spanning bij het openen van de foto-mail, eindelijk beeld, na zo lang wachten krijgen de kinderen eindelijk een gezicht.

Maar in real-time, was het toch eventjes moeilijk om het juiste meisje uit de rij te pikken, je bent zo overweldigd door alles was je ziet.

Hartverwarmend

Ik vertelde vorige keer, dat Eyerus in de Delhaize maiskolven had gezien, en vertelde dat ze dat vroeger ook aten thuis. Ik had ze dus gekocht, en klaargemaakt.

Nog nooit heb ik ze zo zien smullen (behalve dan met pannekoeken) hun bord was op 15 min leeg, waar het anders toch dik 30 minuten vraagt. De gezichtjes waren onvergetelijk. eerst patatjes en vlees, en daarna de maiskolf, knabbel, glunder, knabbel, glunder.
En omdat ze zo flink hadden gegeten kregen ze ook nog eens een groot paasei (want die zijn nog steeds niet op) voor hen was de dag geslaagd, en voor mij ook, die gezichtjes zo zien glunderen dat geeft een enorm leuk gevoel.

Dit wou ik gewoon nog even snel neerpennen, anders is dat weer zo één van de kleine verhaaltjes die vergeten worden.