Op de lijst....

En voila, na al die lessen, gesprekken, rechters, maatschappelijke assistente, psychologen en anderen te hebben doorstaan, staan we op de wachtlijst.
Ergens in Ethiopië lopen nu 2 kindjes rond, die ooit onze dochter(s) en zoon worden.
Raar gevoel eigenlijk, onze kinderen bestaan al, ze spelen, ze eten, ze praten, ze lopen, hebben vriendjes, ouders (?) familie (?) en weten nog helemaal niets van ons bestaan.
De paniekaanvallen van de voorbije dagen zijn ook tot rust gekomen. We hebben nog alle tijd om ons ongerust te maken, eerst maar zorgen dat we de nodige documenten bijeen krijgen. Bank, werk, gemeentehuis, foto's nemen, en 2 referentie brieven. Hiervoor gaan we onze vrienden eens aanspreken ik weet zeker dat N&Y en S&C ons hierin willen helpen. Ze leven ook al zolang met ons mee, ik zie nog steeds S haar gezicht toen ze vertelde dat ze zwanger was, net toen wij in de ICSI toestanden zaten, ik huilde, niet uit verdriet, maar uit geluk. Ik wist hoe groot haar kinderwens was, en ik was zo blij voor haar, dat deze in vervulling ging. Ook bij haar 2de zwangerschap voelde ze zich een beetje schuldig ten opzichte van mij. Maar dat hoeft natuurlijk niet. We hebben er mee leren leven dat onze kindjes geen mini-C of mini-D worden. Onze kindjes zullen anders zijn en toch de onze. Ik weet zeker dat zij en C, met plezier die referentiebrief voor ons schrijven.
Ook N&Y zullen dit met veel plezier doen, N leeft enorm met ons mee, na elke ICSI poging en nu ook met adoptie, zelf is ze pas mama geworden van een derde kindje. Ik zal haar goede raad nog regelmatig nodig hebben.
Dus we staan op de lijst, het is zo'n raar gevoel, samen met een 40 tal andere koppels wachten op een toewijzing, de meerderheid voor één kindje en een paar andere koppels voor siblings. Ik had gedacht dat ik veel euforischer zou zijn, maar eigenlijk niet, de wachtlijst is een nieuwe wachtperiode. Maar wat wel onwezenlijk raar aanvoelt is het feit dat als deze wachtperiode afgewerkt is, we met 2 kleine mensjes uit Ethiopië thuis zijn. En dit waarschijnlijk nog voor mijn 40ste verjaardag. Word ik toch nog mama in mijn 30er jaren. :-)

Concentratie problemen....

Probeer je maar eens te concentreren als elke 15 sec. je gedachte afdwalen.
100de vragen spoken door mijn hoofd, van praktische dingen tot de meest absurde toestanden. Kan een kindje van 2 jaar in een kinderbed, of moet het nog in een baby bed ? Wat gaan we de kindjes te eten geven de eerste dag ? Welke kleur zal ik gebruiken voor de kinderkamer ? We moeten nog op zoek naar onthaalmoeder/créche/school. Ik moet nog een cadeautje gaan kopen voor N's zoontje. Inentingen, paspoort, alle documenten, meubeltjes, kleedjes, speelgoed, boeken veel boeken over peuters en kleuters, boeken over adoptie herlezen, foto's maken, pasfoto's laten maken, motivatiebrief..... Hoe gaan de kindjes reageren op onze poezen ? Hoe gaan de poezen reageren op de kinderen. Geven we suikerbonen of een ander cadeautje, maar wat? Liefst iets origineel, Iets Afrikaans ? Ander snoep ? En cofeelikeurtje ? Hoe gaan we de aankomstkaartjes nu aanpakken ? D gaat hiervoor zijn artistiek kunnen bovenhalen, maar laten we ze drukken of maken we ze allemaal zelf ? Wie neemt wat voor verlof, adoptieverlof, ouderschapsverlof (full-time of half-time) hoelang, wanneer ?....
En waarom heb ik toch niet beter geluisterd naar de verhalen van mijn vriendinnen S N & H ze hebben me al zoveel verteld over hun kinderen, maar ik kan me plots niets meer herinneren.

En ondertussen wordt er van mij verwacht dat ik mijn werk doe. Ik ben super energiek (ben zelfs vanmorgen om 6.30 opgestaan) Ik hoop dat na ons intake gesprek enkele vragen beantwoord zullen zijn, en dat ik rustig kan genieten van dit eerste zonnige weekend van 2006.

Van boemeltrein naar TGV

En plots gaat het supersnel. 11/4/2006 sturen we een kopie van het vonnis naar Kind&Gezin, en vandaag 18/4 krijgen we al een telefoontje van Ray of Hope. Vrijdag (de dag voor mijn verjaardag) gaan we voor ons intake gesprek.
Het leven kan toch raar lopen he, vorig jaar met Pasen hadden we 2 enorme tegenslagen, onze laatste ICSI poging mislukt, en onze poes Sjiru die we jammer genoeg moesten laten inslapen
Dit jaar is Pasen de brenger van geluk.
Door deze plotse versnelling heb ik bij momenten paniekaanvallen. Niet dat ik echt begin te flippen, maar er schiet zo nu en dan toch een "OEI" door mijn hoofd. Al die tijd was adoptie een ver-in-de-toekomst project en nu wordt het plots allemaal tastbaar.
Volgens goede bronnen zou de toewijzing ook wel eens heel snel kunnen komen, en zit de kans erin dat we dit jaar een kerstkalkoen voor 4 personen kunnen aansnijden. Dit is sneller dan verwacht en aan dat idee moet ik nog even wennen. Tot kort hadden we steeds zomer 2007 in gedachte, maar het kan dus winter 2006 worden. Diep ademhalen en rustig blijven probeer ik me voor te houden, maar ik kan het niet laten om weg te dromen, kleedjes kopen, kamer inrichten, meubeltjes kopen, en boeken over peuter & kleuters..... ik weet wel wat ik in mijn reiskoffer zal meenemen als strandlectuur.

Korte samenvatting van wat voorafging.

Zoals de meeste koppels droomde we over "ons gezin". Voor ons was dit een aantal kinderen, zowel eigen kinderen als adoptiekinderen.
Na 3 jaar zonder zwangerschap, hadden we bewust het idee van eigen kinderen aan de kant geschoven en besloten we verder te gaan met adoptie. Deze stap was voor ons minder pijnlijk dan andere ongewenst kinderloze koppels, omdat adoptie al van bij het begin ter sprake was gekomen.

Maar toch, je moet heel je toekomstbeeld aanpassen. Ik zal nooit kunnen pronken met mijn "dikke buik". Ik zal nooit kunnen meepraten over "de arbeidskamer, de knip, de geur van een pasgeborene en andere bevallingstoestanden. Ik zal nooit een antwoord krijgen op de vraag of D niet zal flauwvallen tijdens de bevalling. Ik zal nooit weten hoe het voelt wanneer je je eerste echo-foto in handen krijgt, hoe het voelt om een baby te voelen bewegen in je buik....... en zoveel andere zaken.
Dat zijn zaken waar we voorgoed afscheid van hebben genomen. Ook de zwangerschaps salopette die ik jaren geleden kocht, (voor later) is nu gedegradeerd naar een schilders salopette en het baby piamaatje dat ik kocht in een moment van zwakte is al doorgegeven aan een collega op het werk.

Begin 2005 : we hakken de knoop door en vragen de informatie brochure interlandelijke adoptie aan bij Kind & Gezin. We lezen het van voor naar achter en terug. Google is een andere bron van informatie.
Eén ding wordt ons duidelijk, als samenwonende is het niet zo eenvoudig, ofwel adopteert één van ons 2 als alleenstaande, maar dan heeft de andere geen enkel recht & plicht toz van het kind. Dus.... We besluiten te trouwen. Met ons tweetjes naar het gemeentehuis. We hadden het wel verteld aan vrienden maar wilde het bewust onder ons houden. Toch verscheen N. aan het gemeentehuis met een enorme bos bloemen van de vrienden. (Zoiets vergeet je dan ook nooit)

September / Oktober 2005 : Adoptie cursus.
Eerst denk je nog, Pffff wat gaan ze ons daar leren ? Moet dit allemaal ?
Maar ja het moet. Dus een beetje met tegenzin vertrokken we die 1ste dag naar Merelbeke, maar de avondrit naar huis was één lang gesprek. Na elke cursus stelde we onszelf weer in vraag, was het juist ? konden we het aan? stonden we er nog steeds achter?
De cursus heeft ons doen evolueren, van de droom van een Chinees meisje van een jaar of 2, werd het de droom van 2 kindjes onder de 5 jaar.

Ook in Oktober, een (trouw)feestje
voor de vrienden in ons lievelings restaurant,
met een geweldig live- salsa-bandje.

Jan / Feb 2006 : Maatschappelijk onderzoek.
Ook dit is verplicht, en meestal zie je de mensen hun wenkbrauwen fronsen. Moet dit echt, maar jullie zijn toch normaal ?
Het eerste gesprek liep wel vlot, maar liet toch een wrange nasmaak. Net of ze het niet zo goed begrepen wat we wilde zeggen. Bij het tweede gesprek kwamen we daar natuurlijk op terug.
Tot en met het 4de gesprek had ik nog steeds een slecht gevoel, we waren te "anders" waar iedereen wit antwoorden hadden wij zwart, of zo voelde het toch aan. Maar bij het buitengaan gaf de psychologe ons een hand en zei "En je stuurt maar een kaartje als het zover is" dit zeggen ze toch niet voor de grap he ? Dit wilde toch wel zeggen dat er een dikke kans was dat...? Elke theorie ging door ons hoofd. Maar we moesten wachten.

Eind Feb 2006 : we konden het gezinsrapport gaan inlezen op de rechtbank van Brussel. En ja hoor dit zat wel snor. OK het advies was om voor 1 kindje te gaan en niet voor siblings (Broers & zusjes) .
Maar de rechter oordeelde anders.

En zo staan we dan aan de "echte" adoptiestart.

Het echte begin.

31/3/2006 was voor ons de dag waarop alles duidelijk werd. De dag waarop alle twijfels werden weggenomen. De dag dat ons adoptie avontuur pas echt kon starten.