Een lesje in geduld

Rijkhalzend keken we uit naar eind September, de periode waarin ons dossier dan eindelijk zou vertrekken naar Ethiopie. En diep in ons binnenste hoopte we op een beetje vervroeging.
Maar deze morgen kregen we een telefoontje, ons dossier zal pas midden oktober vertrekken. Slik, nog 4 weken.... Nu ja veel kan je er niet aan doen, we leven nu eenmaal in een bureaucratisch landje, en het werktempo van onze ministeries is alom gekend. We verzetten onze datum dan maar weer, van eind augustus, naar eind september, naar midden oktober.
Al bij al mogen we zeker niet klagen, we hadden gehoopt nog dit jaar een toewijzing te krijgen, en dat zit er nog altijd dik in. De reden van het telefoontje was om even te checken of 4 jaar echt onze max. leeftijd was, of dat we ook open stonden voor een iets ouder. Oorspronkelijk hadden we gezegd dat 5 het absolute max. zou zijn, dus 4 was inderdaad niet onze maxiumum. De persoon die in Ethiopie het werk doet, was al op de hoogte van ons dossier, we staan nu op de 2de plaats in de wachtlijst, en ze wilden absoluut even checken of we een probleem zouden hebben met een kindje van 4.5 jaar. Neen dus, we hebben een stil vermoeden (of eerder een diepe hoop) dat er in Ethiopie al 2 kindjes zijn, die aan ons toegewezen zouden kunnen worden.
Maar dat is natuurlijk pure speculatie, we zien wel, we kunnen nu weer enkele weken overbruggen, en uitkijken naar mid. oktober.

Voor diegene die denken dat adoptie een snelle en eenvoudige oplossing is voor onvruchtbare koppels.... think again.

De tijd der traagheid

Jongens, jongens, wat kan de tijd toch traag gaan,

Nog maar 2 weken geleden dat we naar Antwerpen gingen, waar ze ons vertelde dat ons dossier pas eind Sept. kon vertrekken. Het lijkt wel een eeuwigheid geleden.
En er is ook nog steeds die hoop dat het mischien toch eventueel iets sneller zou kunnen zijn dan ze gezegd hebben...

Tja, hier moet ik aan gewoon worden, ik ben iemand van het type "als ze het in hare kop heeft, heeft ze het ni in haar gat.." wat zoveel wil zeggen, dat ik niet zo'n geduldig iemand ben.
Het ergste van heel de zaak is dat ikzelf niets kan doen, (buiten misschien elke dag bellen, maar dat ligt dan ook weer niet in mijn aard)
Gewoon vertrouwen dat de mensen hun werk doen.
Maar er zijn al heel wat rampscenario's door mijn hoofd gegaan van "dossier is verloren" en "papieren zijn niet geldig".....

Nog 2 weekjes, nog 14 daagjes, nog 336 uren, nog een dikke 20.000 minuutjes geduld..........