Wachten, Wachten, Wachten

Soms kan ik het niet geloven dat we een toewijzing hebben, en dat er eigenlijk in Ethiopie 2 kindjes op ons zitten te wachten.
Het is zo "flou" je hebt niets tastbaar, buiten één A4tje met hun namen op. Geen foto's geen datum waar je naar uit kan kijken, geen afreis datum, geen datum van de rechtbank..... niets.

En dan durf ik me wel eens afvragen, is dit allemaal echt, of leef ik gewoon in een droom en word ik straks wakker.

Vorige week vertelde ROH me dat we eind November zouden voorkomen op de Ethiopische rechtbank, maar dat er nog geen exacte datum was doorgegeven. Dus wachten we maar tot we hierover een telefoontje krijgen. Ze vertelde ons toen ook dat we de eerste of tweede week van Januari zouden kunnen afreizen, maar dat is ook maar puur giswerk.
Ik sla toch even op tilt als het zo zou zijn. Dit zou betekenen dat ik nog 4 à 5 weken op het werk ben. In die tijd moet ik alle lopende zaken afhandelen en zien dat mijn collega het in haar ééntje kan redden tijdens mijn afwezigheid
Ik vrees dat we weer in hetzelfde scenario gaan vallen, van geen nieuws en lang wachten naar alles in 1 keer in sneltrein vaart.

En er duiken met momenten ook angsten op. Angst dat de kinderen ons niet gaan aanvaarden, angst dat ze een heel groot en zwaar rugzakje dragen, angst dat ik het niet ga aankunnen dat het allemaal teveel gaat worden, angst dat we een moeilijke tijd tegemoet gaan, angst dat er geen hechting gaat zijn, angst dat de kinderen ons gaan afstoten, angst voor vanalles en nog wat.
Het is niet echt gegrond, en ik weet best dat er buiten ons gezinnetje een paar ervaren mama's en papa's ons zullen helpen met raad en daad.

De tijd begint nu wel echt door te wegen, ook al zijn we ons zeer bewust van onze luxepositie, een toewijzing na 15 maanden procedure is toch wel snel, als ik de adoptieverhalen lees van de kandidaat ouders die voor China gekozen hebben, voel ik me soms een beetje schuldig dat het hier allemaal zo snel is gegaan. 18 tot 24 maand wachten is toch wel heel wat anders dan 6 maand.
Gisteren las ik nog een verhaal over adoptie van een sibling uit Colombia, deze mensen begonnen hun procedure eind 2002 en zijn sinds een dikke maand thuis met hun zoontje en dochter. 4 jaar later, bijna onvoorstelbaar.

Nog enkele weekjes doorbijten, en dan kunnen we hopelijk vertrekken. Ook JM & E die hun toewijzing eind Augustus kregen wachten nog steeds op nieuws voor hun afreis. Voor hen moet het nog een pak moeilijker zijn, ze wachten al 2 maand langer dan ons naar een verlossend berichtje. En als we de wachtlijst bekijken zijn er bijna 10 koppels die wachten, als we allen samen vertrekken zal dit wel een grote groep worden.

Visjes, Visjes, Visjes

Toen we een tijdje geleden aan de inrichting van de kinderkamer begonnen wisten we nog niet goed waar het naartoe zou gaan, de muren hadden we in een blauw verfje gezet, maar voor de verdere afwerking wilden we toch eerst weten wie onze kindjes zouden worden.
Het orginele idee van troetlbeertjes tekiningen tegen de muur werden van tafel geveegd toen we vernamen dat onze zoon toch al bijna 5 was, net iets te groot voor troetelbeertjes. En zo kwamen we bij Nemo, en Arielle de kleine zeemeermin. Vol enthousiasme zaten we 2 weekends geleden met dia projectot de visjes op de muur te tekenen, tot het ding het begaf, maar OK 90 % van de tekening stond erop dus het schilderwerk kon starten. En daar hadden we ons toch een beetje misrekend.... Vrijdag heel de dag geschilderd, zaterdag morgen, en zondag morgen weer met penseel en verf aan de slag. We zitten iets over de helft, 1 muur is bijna gedaan, en de andere muur is nog voor 3/4 verfloos.
Maar we zijn best fier op het resultaat....Vooral op mijn kreeftje ben ik ape-trots. Nu maar hopen dat onze kindjes het even leuk vinden als ons.

Times goes ... so slowly..

De weken kruipen voorbij, of toch niet, want we hebben tijd tekort.

Aan één kant is het nog maar 4 weken geleden dat we onze toewijzing kregen, maar het lijkt al een eeuwigheid geleden.

Het to-do lijstje wordt wel wat korter, maar is nog niet helemaal afgewerkt. Ondertussen is ons wel bevestigd dat we dit jaar niet meer gaan afreizen, het zal de eerste helft van januari worden.
2007 zal dus voor ons in ieder geval een mooie start krijgen.

We hebben ondertussen het kamertje al wel verder afgewerkt, ik had van mijn werk de projector meegekregen om een aantal tekeningen op de muur te maken, net voor het er allemaal opstond sloeg de wet van Murphy toe, pets.... lampje gesprongen. F...ck natuurlijk moet dat weer gebeuren als ik die projector voor een niet-werk-ding gebruik. Maar tja die dingen gebeuren nu eenmaal. We kunnen in ieder geval starten met het inkleuren van de Nemo's Ariel, en al de andere visjes op de muren.
Er wordt hier op mijn werk van staking gesproken, dus ik weet wel wat te doen tijdens deze stakingsdagen.

Vanavond nog maar eens een bewijs van goed gedrag en zeden gaan halen. Eén ding kunnen we wel stellen, adoptie ouders zijn brave mensen. Dit is al de 3de keer dat we zo'n bewijs gaan halen.
Zaterdag gaan we de laatste dingetjes halen in de Brico, lustertje, boekenplank, extra legplank voor de kleerkast... en dan is de kamer af.
Daarna nog eens langsgaan bij de Kinderplaneet voor een geschenken lijst, en naar Blabla voor de doopsuiker & kaartjes. Dan staan ons maar 2 dingen meer te doen, visum in order brengen en koffers pakken.
Voor zover het adoptieverhaal.

Daarnaast is er jammer genoeg ook het opa-verhaal. Even was er een kleine euforie, mijn papa kon terug stappen, dit was toch wel een goed teken ? Maar we zijn alweer met beide voetjes op de grond. Hij kan inderdaad wel terug stappen (of toch enkele stapjes zetten) maar voor de rest ziet de toekomst er niet echt goed uit. Het is eigenlijk een kleuter van 2 jaar in het lichaam van een volwassen man van 67. Praten lukt niet, eten is gewoon alles in zijn mond proppen, hij maakt zich boos als hij niet krijgt wat hij wil, en aangezien hij niet duidelijk kan maken wat hij wil, komt dit dus regelmatig voor. Eerst was mijn moeder nog overtuigd dat hij ooit weer thuis kon wonen, maar beetje bij beetje beseft ze ook dat dit niet meer zal kunnen. Het idee om hem in een verzorgingstehuis te moeten plaatsen is nog steeds hard voor haar. Haar verstand geeft hierin wel toe, maar haar hart volgt nog niet.
Het is verschrikkelijk om hem zo te zien, en eerlijk gezegd heb ik het best moeilijk om hem te bezoeken, en telkens weer geconfronteerd te worden met de man die hij nu is.

Rustpauze

Eindelijk eens een rustig weekendje. Vrijdag was het nog hollen en rennen, maar zaterdag & zondag even terug tot rust komen.
Vrijdag dagje verlof, op de planning stond, paspoort ophalen, naar Antwerpen tropisch instituut voor spuitjes, kapper en dan Ikea. Alles liep vlot tot we om 14.00 het Tropisch instituut binnenliepen, de wachtzaal zat reeds stampensvol, en de stoelen in de gang waren ook al voor de helft ingenomen. Dit zag er niet goed uit. Inderdaad wachten, maar daar zijn we ondertussen wel goed in geworden. Dan maar even de kapper gebeld dat ik er niet zou geraken, en de afspraak verzet naar volgende week. Uiteindelijk viel het nog wel mee en stonden we om 15.20 weer buiten, prikje gele koorts, polio en Hepatitis voor mij, en D kreeg een extra coctail polio, tetanus & dyfterie. We hadden ons wel wat misrekend met de afstand (of t'is te zeggen D had het een beetje onderschat) toch een fikse wandeling van een 40 tal minuutjes naar het station.
Daarna richting Zaventem naar Ikea, ik had me aan een geweldige drukte verwacht, maar dit viel enorm goed mee. Bedjes, lattenbodem, (matrasjes hoeven we niet want die heeft ons mama nog in reserve) donsdeken, hoofdkussen en dan al die kleine prulledingen waar je niet kan aan weerstaan.

Vrijdag zat erop, rond 20.00 waren we thuis en uitgeteld. Zaterdag, eindelijk is geen rendag, gewoon thuis, poetsen, opruimen en de Ikea koopjes in elkaar knutsellen. D had in geen tijd de bedjes in elkaar.
Het blijft toch een raar gevoel, de bedjes staan er, de kleerkast raakt gevuld, de ladenkast krijgt er ook regelmatig wat bij. Vrienden geven al cadeautjes ( bedankt C voor die superlieve Leeuwtjes) en er is niets, het enige wat we hebben is één A4 papiertje met hun naam. Dit ene papiertje is voor ons het enige concrete "ding" dat ons houvast geeft. Ik weet niet hoe vaak ik het al in handen heb gehad om het eens door te lezen. Alsof ik me telkens opnieuw moet overtuigen dat het echt is, dat wij in 2007 echt mama & papa worden.
Vandaag (zondag) een echt lui lekker niks doen dag.... misschien één van de laatste ;-)

Druk, Druk, Druk

De dagen, en weken vliegen voorbij.

Druk op het werk, zowel ik als D zitten tot over onze oren in het werk. En in de weekend en de vrije dagen, lopen we van hot naar her.
Op 1/11 hebben we dan eindelijk het kamertje ontdaan van al de niet kindjes toestanden, de kamer is nu klaar om de bedjes en toebehoren te plaatsen.
Dit weekend gaan we op zoek naar een leuke winkel waar we onze kado-lijst kunnen deponneren. Volgende week vrijdag staat een uitstapje naar Antwerpen gepland voor onze spuitjes (tja hoort er nu eenmaal bij) en daarna een Ikea strooptocht. Daartegen zou onze reispas ook in orde moeten zijn, en kunnen we dus in principe vertrekken

Het is best raar dat we al praten over "Onze Abdisa en Ons Eyerusalem", en dat we hen eigenlijk niet eens kennen.
We zijn er ondertussen al wel achter gekomen wat de betekenis is van Abdisa, het blijkt geen Amhaars te zijn maar Oromifa, en het betekend "Zijn hoop". Of dit dan ook wil zeggen dat onze kindjes geen Hamar zijn maar Oromo, dat weten we niet echt.
(Hamar en Oromo zijn 2 van de vele ethnische volkeren die we terugvinden in Ethiopie. Op de foto zie je 2 Oromo meisjes en de andere is aan Hamar vrouw)