Rust na een drukke week

Een weekje geen school, dus drukte thuis. Gelukkig was het mooi weer en konden we ook buitenspelen. Woensdag gingen we bij Robbe, Ine en Kobe spelen, het kwam een beetje langzaam op gang maar eens ze bezig waren, was er geen stoppen meer aan, dit zullen we zeker nog vaker doen. Er zijn al zelfs plannen om in de zomer naar Plopsaland te gaan met zijn allen. Zomer, daar spreken ze elke dag van, want in de zomer krijgen ze een fiets, elke dag vraagt Abdisa wanneer het nu zomer is, en telkens er een straaltje zon te zien is denkt hij dat de zomer begonnen is.
Dit weekend ook weer heel wat bezoek gehad, en bij bezoek horen dan ook pakjes, dus weer een lading nieuw speelgoed. Spelen lukt steeds beter, de brandweerwagen heeft enorm succes en ze slagen er zelfs in samen hiermee te spelen.
Gisteren was het nog maar is pakjes tijd, dit keer voor Abdisa's verjaardag. En wat je niet zou verwachten, maar hij wist heel goed dat ik op zijn taart kaarsjes moest zetten, en dat we "Happy birthday" moesten zingen, en dan zou hij de kaarsjes uitblazen. En het moest gefilmd worden. Een echt feestje was er nog niet, maar moeke was van de partij, en om Eyerus niet helemaal in de kou te laten staan was er ook voor haar een pakje.
De Samson liedjes kent iedereen hier in het gezin nu van buiten (tot vervelens toe Samson Dans DVD) en nu heeft ze ook een Plop dans, dus de komende weken zal het hier heel wat Plop, Kwebbel, Lui en Klus zijn.
De school is ondertussen weer begonnen, Abdisa's klas wordt in de voormiddag opgesplitst (30 kindjes is inderdaad een grote klas) en nu hebben ze alle twee Juf Helena (Abdisa in de voormiddag en Eyerus in de namiddag). Ze blijven ook heel de dag op school. D is deze week nog thuis, en daarna start voor hem weer het gewone leven, ik mag nog een paar weken extra genieten, en tijd nemen om mij klaar te stomen voor het werk. Het zal dan weer opnieuw organiseren worden, maar het zal wel lukken.

Carnaval

Even 2 foto's van onze carnavalisten.

Vandaag was het feest op school met panekoeken en een echte carnavalsstoet.

Abdisa had vorige week al een leeuwenmasker gemaakt, en hij wilde dan ook als leeuw verkleed gaan, Eyerus wou (hoe kan het ook anders voor een meisje van 3.5 jaar) prinsesje zijn.

dus mama op het laatste moment nog op zoek naar een kostuum voor hen.

Voor de rest niet veel nieuws te vertellen, Eyerus is elke avond gaan slapen zonder pamper en tot nu toe is haar bedje s'morgens droog.

Ze durft s'morgens nog wel eens moeilijk doen bij het eten. Waar ze de eerste weken 2 borden conrflakes aten, en s'middags gemakkelijk 3 tot 4 boterhammen naar binnen speelde, begint dit nu af te nemen. Eyerus stopt nu uit zichzelf na 2 boterhammen, Abdisa blijft bij 3. Ook het avond eten loopt perfect, enkel het witloof van enkele dagen geleden zagen ze niet zitten. Maar welk kind lust dat nu wel? De bloemkool van gisteren werd eerst tot "No lekker" geklasseerd maar hun bordje was toch leeg. Worst blijft een lieveling en natuurlijk de "Belgische enjara" wordt goed gesmaakt. Vermits ik me nog niet aan de echte enjera heb gewaagd blijft het dus "Belgische enjera" wat zo veel is als tortilla gevuld met een dikke spagethi saus of pitta vlees.

Vandaag houden we het op vlaamse kost, carbonade met frietjes.

Volgende week zal het wel weer wat drukker zijn, geen school en dus zien dat we genoeg te doen hebben om de kinderen bezig te houden. We hebben al in elk geval een paar spulletjes bijgehouden zodat we wat kunnen knutsellen (wc-rolletjes, petit gervais potjes....)

Woensdag gaan we spelen bij de kindjes van N&Y, dat zal voor die van ons ook een aanpassing zijn, bij goed weer maken we zeker is een uitstapje naar de speeltuin, en bij slecht weer ????

Moedergevoel

Gister avond was Eyerus in alle staten, door het dolle heen was ze, niet alleen omdat ze in bad mocht "Sunday Swim" maar ook omdat ze heel de dag niet gehuild had. Ze liep heel de tijd maar te roepen "Goed zo Eyerus" zo fier was ze op zichzelf. Elke morgen zegt ze wel "Zaré no cry" (vandaag niet huilen) maar meestal valt er in de loop van de dag toch een traantje, maar gisteren dus niet. En vanmorgen was ze nog steeds zo blij, haar eerste nacht zonder pamper en een droog bed. Dus nog een reden om trots op zichzelf te zijn.
Het doet deugd je kinderen zo te zien.
De eerste weken waren best moeilijk, maar nu gaat het altijd beter en beter, ook ikzelf voel me nu toch pas mama van deze 2 kleine gastjes. Waar het de eerste week meer verantwoordelijkheid en verzorging was komen er de laatste dagen ook veel meer gevoelens bij kijken. Soms doen ze iets wat eigenlijk niet mag, en dan zie je de snoetjes en moet je echt je best doen om niet te lachen.
Dit weekend was het rustig met het bezoek, dus hadden we ook nog eens een weekend voor ons. Ze hebben liedjes gezongen, en we waren zo slim van deze op video vast te leggen. Leuke herinnering voor binnen een paar maand als het Amhaars is verleerd. Het is echt grappig dat Eyerus soms gewoon "Neen" zegt tegen Abdisa en hij dan met een uitgestreken gezicht "Jawel" antwoord.
Soms wil ze iets zeggen en dan zie je gewoon dat ze aan het nadenken is, op zoek naar het nederlandse woord.
Oh ja, de eerste weken heb ik me vaak afgevraagd "waar ben je mee bezig, moest dat nu echt 2 kinderen..." maar ondertussen ligt dat al weel ver achter me. Er zijn genoeg vrouwen die net na een bevalling zeggen "Dit nooit meer" en uiteindelijk toch nog een 2de kindje krijgen, ze vertelden me altijd dat je de pijn van de bevalling vergeet na een tijdje en dat alleen de mooie herinneringen blijven. Wel dat is bij ons ook het geval, ik kan me al bijna niet meer voorstellen hoe moeilijk ik het die eerste weken had.
Als je ziet wat deze kinderen na 1 maand bij ons al kunnen, en hoe ze zich openstellen naar ons toe. Hoe blij ze naar je toe huppelen op het schoolplein, of je om de hals vliegen als je even naar de bakker bent geweest, dan vergeet je snel die moeilijke momenten.
Zelfs naar moeke toe bloeien ze helemaal open, ze vragen nu zelf al, "House moeke?" en als moeke aan de deur staat wordt ze hartelijk begroet.
Spelen is nog een beetje een probleem, en speelgoed delen kennen ze helemaal niet, bij elk speelgoedje moet er een eigenaar zijn, zo is het met alles, telkens ze iets nieuws zien is de eerste vraag "Abdisa or Eyerus" het begrip "voor alle 2" is nog vreemd voor hen. En natuurlijk als de één dan eens met iets speelt wat volgens hen van de ander is, dan wordt er al eens een pruillip getrokken maar het komt niet meer tot echte huilbuien.

1 Maand

Een klein verslagje deze keer.
De resultaten van het tropisch instituut zijn binnen, en onze 2 kinderen zijn gezond en wel, Eyerus heeft wel een Amoebe, maar dat is op te lossen met een paar pilletjes (90% van de kindjes hebben dit beestje in hun darmstelsel)
De botscan bracht wel een verrassing, zo zouden ze beide ongeveer 1 jaar jonger zijn dan de opgegeven leeftijd, wat volgens ons zeker niet klopt, Abdisa schatten we eerder wat ouder dan jonger.
Ze gaan ondertussen 2 weekjes naar school en dat verloopt prima.
Vooral Abdisa is in deze maand enorm opengebloeid, hij probeert ook zijn verhaal van voor Kids Care te vertellen, het is soms wel wat puzzelen maar we kunnen ons een beetje een beeld schetsen van hoe hun leven was. Voor de rest is hij ook open gebloeid, hij voelt zich hier echt thuis en op zijn gemak.
Iets wat ik altijd al vergeten te vertellen ben hier, is dat bij Abdisa de huig is weggenomen (het lelletje achteraan de mond) blijkbaar gebeurd dit wel meer bij Afrikaanse kinderen, waarom dit wordt gedaan is niet echt duidelijk, maar ik had het nog nooit gehoord. In ieder geval heb je dat lelletje niet echt nodig.
Eyerus heeft nog regelmatig haar huilbuien (voor een niemendalletje) en kan soms een heel drama verkopen voor het eten, maar daarna zit ze toch aan tafel om te eten. Ze is echt een manier aan het zoeken om toch haar zin te krijgen. Ze leert nu wel dat huilen haar niet geeft wat ze wil, en dat ze toch maar beter doet wat we vragen (aan tafel komen zitten, tandjes poetsen, kleedjes uitdoen) zonder daar eerst een kwartier over te jengelen.
Het gaat elke dag beter, en het begint ook als gewoon aan te voelen dat deze 2 mensjes nu tot ons gezin behoren.

3 weken

De voorbije week was best spannend.
Zaterag was er bezoek N&Y met hun 3 kindjes, het contact tussen de kinderen was onmiddelijk gemaakt en er werd gespeeld, maar eerst pakjes openmaken natuurlijk. De boekentasjes die ze kregen werden onmiddelijk goedgekeurd en klaar gezet voor maandag.
Maandag naar school, boekentasje met koekje op de rug, en met grote ogen op de speelplaats, de eerste dagen mogen de ouders nog mee tot in het klasje. Omdat we niet zeker waren dat het lukte (en zolang we nog thuis zijn) gingen we ze over de middag halen om thuis te eten, maar ze wilde alle 2 terug naar school. Ook de volgende dagen liep het schoolgaan zonder probleem. Eyerus zegt wel af en toe 'Eyerus no school" maar ze stapt toch elke mogen flink naar de juf, behalve deze morgen, toen kwamen er wat traantjes aan te pas. Volgens de juffen (ze hebben elk 2 deeltijdse juffen) zijn ze zeer flink in school. Juf An wist te vertellen dat Abdisa heel klever is, en alles onmiddelijk door heeft, Juf Els vertelde dat Eyerus zeer goed meedoet in de klas, en gisteren had ze bij Juf Helena flink gespeeld met een jongetje.
Vandaag bleven ze ook voor de eerste keer eten op school. Abdisa ging met de klas naar het toneel, en vermits ze niet 100% zeker waren rond welk uur ze op de middag terug zouden zijn, werd er gevraagd om boterhammetjes mee te geven. Eyerus blijft dan ook op school. Ben benieuwd voor vanavond.
Het Nederlands lukt ook steeds beter, Abdisa doet echt moeite om vanalles te vertellen, met de nodige woordjes nederlands.
Gisteren was er wel even een stevige huilbui, na thuiskomst van school was hij nog al uitgelaten en viel met zijn had tegen de megagrote cactus in de hall ( tja de cactussen verzameling van onze papa heeft bij ons een plaatsje gekregen)
Natuurlijk huilen, Abdisa is niet zo'n held als het op pijntjes aankomt, maar met een pincetje en wat roodsel was de pijn al weer snel vergeten.
Ook dit weekend staan er weer bezoekjes gepland, benieuwd of deze eve vlot gaan lopen.
De laatste dagen gaan best wel goed, Eyerus heeft niet meer van die zeur momenten, en buiten het cactus acident zijn er geen huilbuien geweest. Abdisa is soms wel aan de luie kant, en hangt liever in de zetel voor TV dan iets te doen, dus daar letten we wel op, hij mag naar een paar dingen kijken maar dan gaat de TV uit. Meestal neemt hij dan zijn doe-boekjes.
Eyerus heeft veel minder interesse voor de TV enkel de Teletubies en Samson kunnen haar weghalen van achter haar kleurboek.
Eigenlijk zou ik elke avond iets moeten schrijven, want er zijn dingen die ik gewoon vergeet te vertellen, vooral de kleine anecdotes dan. Hoe ze een paar avonden geleden stonden te dansen toen ze net van onder de douche kwamen, ik had een Djembe cd opgezet en dat vonden ze leuk, "Afrika ?" "Ethiopia?" Abdisa moet er altijd het fijne van weten.
Je antwoord dan "Ja Afrika, niet Ethiopia maar Guinee." 2 sec. later "Afrika mama ?" "Ja Abdisa Afrika" en om toch maar zeker te zijn vraagt hij het 1 minuut late nog eens.
Zo is het met alles, als ze thuis komen van school eten we een koekje en krijgen ze een glas limonade, rond 16.15 gaat de TV aan voor Samson.
"Samson on tv mama ?" " Ja, binnen 5 minuutjes begint samson"
"No Samson papa ?" "Nog 5 minuutjes en dan Samson"
"Papa no Samson?" "Nog even dit tekenfilmpje en dan Samson"
Meestal houdt het met 3 keer op, maar het kan ook nog wat doorgaan.
Wat me ook verwonderd is dat deze kinderen geen kou kennen. Zodra ze thuis is vliegen bij Eyerus de sokken uit, en loopt ze op blote voetjes door het huis, gisteren was er de broek ook teveel aan, en liep ze gewoon in slip en T-shirt rond. Abdisa vertikte het gisteren om een trui over zijn hemd aan te doen (waarschijnlijk vond hij die niet cool genoeg) Muts en sjaal blijven meestal aan de kapstok hangen. Ok het zijn niet echt vries temperaturen, en in huis is het wel altijd lekker warm, maar toch.
Voor het eten zijn er geen echte problemen meer, Dinsdag is het op school fruitdag, en Eyerus had met veel smaak een peer opgegeten, het mandarijntje dat ik had meegegeven (in case of) zat nog in de boekentas, Abdisa had wel van de peer geproefd maar vond het niet lekker, en had maar op veilig gespeeld en zijn mandarijn genomen. Eyerus is hier het vuilbakje, alles schuift ze naar binnen, en bij alles zegt ze "Allemaal lekker" haar lieveling "Platte kaas", Abdisa is dan weer meer te verleiden met alles wat chocolade bevat. Choclat Mar ( zoals hij choco noemt) is zijn lievelings beleg, maar ook chocomelk en alle koekjes waar chocolade inzit.
Het slapengaan wordt steeds beter, zeker nu ze naar school zijn, ze zijn echt moe, en nog geen 10 minuten na bedtijd liggen ze alle 2 te slapen. Het zijn wel woelmuizen in bed, je weet nooit hoe je ze s'morgens in bed vindt.
Ook al heb ik het soms nog wat moeilijk, alles loopt hier vrij vlot. Ik weet niet als er zoiets bestaat als postnatale depressie voor adoptiemoeders maar af en toe ontbreekt mij het aan fut, en springen de tranen spontaan in mijn ogen. Nu ze naar school gaan heb ik toch weer een paar uur per dag dat ik me terug een beetje kan op het juiste spoor zetten, ons huis een beetje aan kant doen, en even op adem komen.
2 kindjes adopteren is niet te onderschatten, en het is niet de situatie die ik onderschat had, want deze loopt veel beter dan ik me had voorgesteld, maar het is vooral mezelf dat ik onderschat had. Misschien is het ook het feit dat ik op een maand tijd heel wat emoties heb moeten verwerken, het verlies van mijn papa, en daarna de aankomst van de kinderen een mens zou voor minder is niet meer weten wat te doen.