Wat wil je eerst horen het goede of het slechte nieuws ?

Laat ons maar beginnen met het goede; ons dossier ligt bij de notaris en vertrekt deze week naar Ethiopie. joehoe, 6 maand na intake kan het eindelijk vertrekken. We hopen dan ook dat er snel een toewijzing volgt (misshien nog deze maand) Het is toch weer een stapje verder in heel de procedure, toch al een deeltje van ons dat naar ginder kan afreizen.
Donderdag is er ook nog een info-avond bij ROH, dus daar zullen we weer enkele andere adoptieouders ontmoeten, en gaan ze ons een beetje meer vertellen over de tehuizen waarmee samen gewerkt wordt. Zo krijgen we een beeld van hoe 'onze' kindjes momenteel leven.

Het slechte nieuws ? Volgens de dokters is er weinig tot geen kans dat mijn vader er nog op vooruit gaat, zijn spraak, zijn beweging is hij waarschijnlijk voor goed kwijt. We weten zelfs niet of hij zich bewust is van wat rond hem gebeurd, of hij ons ziet en herkend, of hij weet wat er met hem aan de hand is. Soms vraag ik me toch af waarom de geneeskunde iemand absoluut wil laten overleven? Wat heeft deze man nog aan zijn leven, vasgebonden in zijn bed, niet kunnen praten, niet kunnen eten (want ook slik reflex heeft hij niet meer) en waarom dwingt de geneeskunde mijn moeder in deze situatie, wat heeft zij nog aan haar man ? die niet meer met haar kan praten, die niet eens weet dat ze naast hem zit. De 30 minuutjes bezoektijd die we krijgen, zijn meestal de langste minuten van de dag, je praat een beetje, vertelt wat je die dag hebt gedaan, wat je die avond nog gaat doen, en dan valt het stil..... je kijkt naar de klok en er zijn 10 min. voorbij. De volgende 20 minuten sta je daar, af en toe zeg je nog eens iets, en dan neem je afschied. .... tot de volgende dag.