De GSM mijn beste vriend....

Waar ik vroeger heel nochalant met dat ding omging, is hij nu mijn beste vriend geworden.
Elke avond, mag hij uit de handtas, mee in het salon, en zelfs mee naar bed. En ook overdag kan je me constant met GSM in de hand zien rondlopen.
Er zou zo maar eens een telefoontje moeten komen. Zelfs in een vergadering gaat het ding niet meer uit.

Telkens hij dan overgaat wordt er eerst gekekgen wie er belt ? Geen nummer uit Berlare ? Of uit zone 02 ?
Telefoontje uit Berlare kan goed nieuws zijn, of dat hopen we toch, deze week zou DHL wel eens een pakje mogen gaan leveren voor ons. Hopelijk komt er deze keer niets meer tussen.

Het telefoontje van 02.. kan alleen maar slecht nieuws zijn, we zijn ondertussen een week verder, en de toestand met mijn vader is nog steeds hetzelfde, ze kunnen ons tot nu toe nog geen zekerheid geven of hij al dan niet terug kan functioneren, als het al zou kunnen zal dit maanden, misschien wel jaren revalidatie betekenen. Dus een partijtje voetballen met de kleinzoon zit er zeker niet meer in. Ik hoop echter wel dat er toch iets van zijn bewustzijn terug komt, dat hij nog beseft dat hij opa geworden is. Dat hij niet meer kan stappen of zijn arm niet meer kan bewegen vind ik op zich niet zo erg, maar dat hij niet reageerd op onze aanwezigheid of op onze stemmen, dat hij zich van niets bewust is, dat hij niet kan praten.... dat is veel moeilijker te aanvaarden. De bezoekjes zijn kort (zowizo beperkt in het ziekenhuis tot 30 min.) maar het zijn meestal de langste 30 min. van de dag. Je vertelt wel het één en ander over je dag, maar er komt geen enkele respons. Afwachten, Afwachten, Afwachten....... en daar zijn we ondertussen wel goed in geworden in dat wachten.