Het ongeloof is verdwenen

We hebben ondertussen een weekendje de tijd gehad om te bekomen, de eerste uren waren echt onwezenlijk, vrijdag is in een roes voorbijgevlogen, veel werk heb ik niet verzet, concentratie was een beetje een probleem, maar ondertussen is de eerste roes stilletjes voorbij. Ik ben dan ook maar terug op mijn achtbaan gestapt, lijstjes met wat we nog moeten doen, wat we nog moeten kopen, prioriteitslijstjes, wie we het nog moeten vertellen,...... 100de van die dingen zitten in mijn hoofd.
Ondertussen ook nog 20 keer de papieren gelezen, om onszelf toch maar te overtuigen dat het echt is. En natuurlijk felicitaties in ontvangst genomen, dat doet echt deugd.
Ik heb het vrijdag avond ook aan mijn vader verteld, en ik had het gevoel dat hij het begreep, de voorbije dagen gaat het iets beter, hij probeert dingen te vertellen, maar jammer genoeg is het niet verstaanbaar. Elke dag zien we iets dat hij de dag ervoor niet deed, hij kijkt naar rechts, er komt een soort glimlach op zijn gelaat, hij knipoogt, frunnikt aan zijn oor, zijn lip, zijn zuurstoftoevoer, zijn lakens, zijn dekens. Hij vriemelt met zijn tenen.... en zo is er elke dag iets dat ons toch weer een sprankje hoop geeft op beterschap.

De volgende weken gaan we links en rechts een dagje verlof nemen, zodat we de kamer kunnen afwerken, en al het nodige kunnen in orde brengen.

Een nog steeds overgelukkige mama :-)