Gezellig kletsen

Gisteren een gezellige avond gehad met een paar vriendinnen, even alle zorgen aan de kant.

Niet denken aan de toekomst en wat die kan brengen voor mijn vader. En ook even het ongeduld rond adoptie weg getaterd. 4 verschillende vrouwen, en toch hebben we elkaar telkens 100 de zaken te vertellen, over ons werk, onze relatie, ons gezin, onze famillie, en hun kinderen. Want daar blijft mijn bijdrage beperkt tot luisteren.
We zien elkaar veel te weinig, en na elke bijeenkomst hebben we de goede bedoeling om dit vaker te doen, maar het is al gauw weer een jaartje later bij onze volgende ontmoeting, deze keer zijn we slimmer geweest en heeben een nieuwe datum genoteerd in de agenda's.

Vanmorgen even een mailtje gestuurd naar ROH, met de vraag dat de planning nog steeds doorgaat ( vertrek dossier mid October)

Verder valt er niet veel te vertellen, het wachten duurt soms lang, en dan weer gaan er een paar dagen voorbij waar adoptie even niet aan bod komt. Dan lees je in de praatgroep dat er toewijzingen op komst zijn, en dan is het weer vol ongeduld afwachten, bij elk telefoontje een hart dat een sprongetje maakt, maar dat vervaagt ook weer..... en zo gaan de weken voorbij... ongemerkt. Het lijkt nog niet zo lang geleden dat we in Berlare ons contract gingen tekenen, maar het is toch al 6 maand verder.
Het is ook al 1 jaar geleden dat we ons trouwfeestje hadden, en dat lijkt al wel jaren geleden. Tijd doet rare dingen met mensen, er zijn dagen waarvan ik het gevoel heb dat ze 36 uren tellen ipv 24, en andere dagen lijken soms maar 10 uur te duren.