Licht in het hoofd en kriebels in de buik

Zo voelen we ons vandaag.

Donderdag avond werden we uitgenodigd door ROH voor een voorbereidingsavond, mooi op tijd vertokken, kwamen we rond 18.45 aan in Berlare, samen met 2 andere koppels en 3 mama's luisterde we geboeid naar wat Inge had te vertellen, de procedure in Ethiopie, over het weeshuis, over de medische testen, over de praktische zaken bij thuiskomst, en een video met beelden uit Adis Abeba.

Voor we vertrokken wilde ik toch even zeker zijn dat ons dossier wel degelijk vertrokken is, en eventueel is polsen wanneer we een toewijzing zouden kunnen verwachten.

Maar boem patat, zegt Inge gewoon, "Eigenlijk hebben we iets voor jullie, komen jullie even mee naar het bureau". Toen wist ik het, mijn hart deed een sprongetje, dit was goed nieuws, dit kon niet anders dan een toewijzing zijn.

Inderdaad, er werden 2 kindjes aan ons toegewezen. Een jongetje geboren op 27/02/2002 met de naam Abdisa en een meisje gebeoren op 13/07/2003 met de naam Eyerusalem.
Ze zijn beide gezond en wel en verblijven in het Kids Care weeshuis in Adis Abeba.

De terugrit verliep in stilte, we waren beiden in een soort van trance, af en toe lieten we hun naam eens vallen, Abdisa & Eyerusalem, Abdisa & Eyerusalem,....

Onze droom is uitgekomen, ik heb een zoontje waar ik altijd van droomde, en D heeft zijn dochter waar hij zo naar uitkeek. Een koningswens, zo zeggen ze dat toch.

Vandaag leven we beide op een wolkje.

Volgens ROH zouden we eventueel nog in December kunnen afreizen, dat zou heel snel zijn dan, en er is echt nog wat werk te doen. Dit weekend hebben we al werk genoeg, want volgende week komen de nieuwe meubelen, maar vanaf het volgende WE zal alles rond de kinderkamer en de kinderen draaien. Paspoort, inentingen, kleding, meubeltjes, suikerbonen, aankomstkaartjes, autostoeltjes,..... Meters vragen. En jammer genoeg ook het nieuws aan mijn vader proberen te vertellen. Ik hoop echt dat hij het beseft, dat hij diep vanbinnen verstaat dat hij opa is geworden. Ik hoop zo dat ik een klein vonkje in zijn ogen zou kunnen zien, een teken dat hij beseft wat er gebeurd is. Oma is al op de hoogte de namen worden voor haar een beetje een probleem, maar dat komt wel los.

469 dagen hebben we hier naar toe geleefd, en eigenlijk hebben we het best snel afgewerkt. Er zijn niet zoveel koppels die het geluk hebben om na 15 maand een toewijzing te krijgen.