Moedergevoel

Gister avond was Eyerus in alle staten, door het dolle heen was ze, niet alleen omdat ze in bad mocht "Sunday Swim" maar ook omdat ze heel de dag niet gehuild had. Ze liep heel de tijd maar te roepen "Goed zo Eyerus" zo fier was ze op zichzelf. Elke morgen zegt ze wel "Zaré no cry" (vandaag niet huilen) maar meestal valt er in de loop van de dag toch een traantje, maar gisteren dus niet. En vanmorgen was ze nog steeds zo blij, haar eerste nacht zonder pamper en een droog bed. Dus nog een reden om trots op zichzelf te zijn.
Het doet deugd je kinderen zo te zien.
De eerste weken waren best moeilijk, maar nu gaat het altijd beter en beter, ook ikzelf voel me nu toch pas mama van deze 2 kleine gastjes. Waar het de eerste week meer verantwoordelijkheid en verzorging was komen er de laatste dagen ook veel meer gevoelens bij kijken. Soms doen ze iets wat eigenlijk niet mag, en dan zie je de snoetjes en moet je echt je best doen om niet te lachen.
Dit weekend was het rustig met het bezoek, dus hadden we ook nog eens een weekend voor ons. Ze hebben liedjes gezongen, en we waren zo slim van deze op video vast te leggen. Leuke herinnering voor binnen een paar maand als het Amhaars is verleerd. Het is echt grappig dat Eyerus soms gewoon "Neen" zegt tegen Abdisa en hij dan met een uitgestreken gezicht "Jawel" antwoord.
Soms wil ze iets zeggen en dan zie je gewoon dat ze aan het nadenken is, op zoek naar het nederlandse woord.
Oh ja, de eerste weken heb ik me vaak afgevraagd "waar ben je mee bezig, moest dat nu echt 2 kinderen..." maar ondertussen ligt dat al weel ver achter me. Er zijn genoeg vrouwen die net na een bevalling zeggen "Dit nooit meer" en uiteindelijk toch nog een 2de kindje krijgen, ze vertelden me altijd dat je de pijn van de bevalling vergeet na een tijdje en dat alleen de mooie herinneringen blijven. Wel dat is bij ons ook het geval, ik kan me al bijna niet meer voorstellen hoe moeilijk ik het die eerste weken had.
Als je ziet wat deze kinderen na 1 maand bij ons al kunnen, en hoe ze zich openstellen naar ons toe. Hoe blij ze naar je toe huppelen op het schoolplein, of je om de hals vliegen als je even naar de bakker bent geweest, dan vergeet je snel die moeilijke momenten.
Zelfs naar moeke toe bloeien ze helemaal open, ze vragen nu zelf al, "House moeke?" en als moeke aan de deur staat wordt ze hartelijk begroet.
Spelen is nog een beetje een probleem, en speelgoed delen kennen ze helemaal niet, bij elk speelgoedje moet er een eigenaar zijn, zo is het met alles, telkens ze iets nieuws zien is de eerste vraag "Abdisa or Eyerus" het begrip "voor alle 2" is nog vreemd voor hen. En natuurlijk als de één dan eens met iets speelt wat volgens hen van de ander is, dan wordt er al eens een pruillip getrokken maar het komt niet meer tot echte huilbuien.