Times goes ... so slowly..

De weken kruipen voorbij, of toch niet, want we hebben tijd tekort.

Aan één kant is het nog maar 4 weken geleden dat we onze toewijzing kregen, maar het lijkt al een eeuwigheid geleden.

Het to-do lijstje wordt wel wat korter, maar is nog niet helemaal afgewerkt. Ondertussen is ons wel bevestigd dat we dit jaar niet meer gaan afreizen, het zal de eerste helft van januari worden.
2007 zal dus voor ons in ieder geval een mooie start krijgen.

We hebben ondertussen het kamertje al wel verder afgewerkt, ik had van mijn werk de projector meegekregen om een aantal tekeningen op de muur te maken, net voor het er allemaal opstond sloeg de wet van Murphy toe, pets.... lampje gesprongen. F...ck natuurlijk moet dat weer gebeuren als ik die projector voor een niet-werk-ding gebruik. Maar tja die dingen gebeuren nu eenmaal. We kunnen in ieder geval starten met het inkleuren van de Nemo's Ariel, en al de andere visjes op de muren.
Er wordt hier op mijn werk van staking gesproken, dus ik weet wel wat te doen tijdens deze stakingsdagen.

Vanavond nog maar eens een bewijs van goed gedrag en zeden gaan halen. Eén ding kunnen we wel stellen, adoptie ouders zijn brave mensen. Dit is al de 3de keer dat we zo'n bewijs gaan halen.
Zaterdag gaan we de laatste dingetjes halen in de Brico, lustertje, boekenplank, extra legplank voor de kleerkast... en dan is de kamer af.
Daarna nog eens langsgaan bij de Kinderplaneet voor een geschenken lijst, en naar Blabla voor de doopsuiker & kaartjes. Dan staan ons maar 2 dingen meer te doen, visum in order brengen en koffers pakken.
Voor zover het adoptieverhaal.

Daarnaast is er jammer genoeg ook het opa-verhaal. Even was er een kleine euforie, mijn papa kon terug stappen, dit was toch wel een goed teken ? Maar we zijn alweer met beide voetjes op de grond. Hij kan inderdaad wel terug stappen (of toch enkele stapjes zetten) maar voor de rest ziet de toekomst er niet echt goed uit. Het is eigenlijk een kleuter van 2 jaar in het lichaam van een volwassen man van 67. Praten lukt niet, eten is gewoon alles in zijn mond proppen, hij maakt zich boos als hij niet krijgt wat hij wil, en aangezien hij niet duidelijk kan maken wat hij wil, komt dit dus regelmatig voor. Eerst was mijn moeder nog overtuigd dat hij ooit weer thuis kon wonen, maar beetje bij beetje beseft ze ook dat dit niet meer zal kunnen. Het idee om hem in een verzorgingstehuis te moeten plaatsen is nog steeds hard voor haar. Haar verstand geeft hierin wel toe, maar haar hart volgt nog niet.
Het is verschrikkelijk om hem zo te zien, en eerlijk gezegd heb ik het best moeilijk om hem te bezoeken, en telkens weer geconfronteerd te worden met de man die hij nu is.