Wachten, Wachten, Wachten

Soms kan ik het niet geloven dat we een toewijzing hebben, en dat er eigenlijk in Ethiopie 2 kindjes op ons zitten te wachten.
Het is zo "flou" je hebt niets tastbaar, buiten één A4tje met hun namen op. Geen foto's geen datum waar je naar uit kan kijken, geen afreis datum, geen datum van de rechtbank..... niets.

En dan durf ik me wel eens afvragen, is dit allemaal echt, of leef ik gewoon in een droom en word ik straks wakker.

Vorige week vertelde ROH me dat we eind November zouden voorkomen op de Ethiopische rechtbank, maar dat er nog geen exacte datum was doorgegeven. Dus wachten we maar tot we hierover een telefoontje krijgen. Ze vertelde ons toen ook dat we de eerste of tweede week van Januari zouden kunnen afreizen, maar dat is ook maar puur giswerk.
Ik sla toch even op tilt als het zo zou zijn. Dit zou betekenen dat ik nog 4 à 5 weken op het werk ben. In die tijd moet ik alle lopende zaken afhandelen en zien dat mijn collega het in haar ééntje kan redden tijdens mijn afwezigheid
Ik vrees dat we weer in hetzelfde scenario gaan vallen, van geen nieuws en lang wachten naar alles in 1 keer in sneltrein vaart.

En er duiken met momenten ook angsten op. Angst dat de kinderen ons niet gaan aanvaarden, angst dat ze een heel groot en zwaar rugzakje dragen, angst dat ik het niet ga aankunnen dat het allemaal teveel gaat worden, angst dat we een moeilijke tijd tegemoet gaan, angst dat er geen hechting gaat zijn, angst dat de kinderen ons gaan afstoten, angst voor vanalles en nog wat.
Het is niet echt gegrond, en ik weet best dat er buiten ons gezinnetje een paar ervaren mama's en papa's ons zullen helpen met raad en daad.

De tijd begint nu wel echt door te wegen, ook al zijn we ons zeer bewust van onze luxepositie, een toewijzing na 15 maanden procedure is toch wel snel, als ik de adoptieverhalen lees van de kandidaat ouders die voor China gekozen hebben, voel ik me soms een beetje schuldig dat het hier allemaal zo snel is gegaan. 18 tot 24 maand wachten is toch wel heel wat anders dan 6 maand.
Gisteren las ik nog een verhaal over adoptie van een sibling uit Colombia, deze mensen begonnen hun procedure eind 2002 en zijn sinds een dikke maand thuis met hun zoontje en dochter. 4 jaar later, bijna onvoorstelbaar.

Nog enkele weekjes doorbijten, en dan kunnen we hopelijk vertrekken. Ook JM & E die hun toewijzing eind Augustus kregen wachten nog steeds op nieuws voor hun afreis. Voor hen moet het nog een pak moeilijker zijn, ze wachten al 2 maand langer dan ons naar een verlossend berichtje. En als we de wachtlijst bekijken zijn er bijna 10 koppels die wachten, als we allen samen vertrekken zal dit wel een grote groep worden.