Korte samenvatting van wat voorafging.

Zoals de meeste koppels droomde we over "ons gezin". Voor ons was dit een aantal kinderen, zowel eigen kinderen als adoptiekinderen.
Na 3 jaar zonder zwangerschap, hadden we bewust het idee van eigen kinderen aan de kant geschoven en besloten we verder te gaan met adoptie. Deze stap was voor ons minder pijnlijk dan andere ongewenst kinderloze koppels, omdat adoptie al van bij het begin ter sprake was gekomen.

Maar toch, je moet heel je toekomstbeeld aanpassen. Ik zal nooit kunnen pronken met mijn "dikke buik". Ik zal nooit kunnen meepraten over "de arbeidskamer, de knip, de geur van een pasgeborene en andere bevallingstoestanden. Ik zal nooit een antwoord krijgen op de vraag of D niet zal flauwvallen tijdens de bevalling. Ik zal nooit weten hoe het voelt wanneer je je eerste echo-foto in handen krijgt, hoe het voelt om een baby te voelen bewegen in je buik....... en zoveel andere zaken.
Dat zijn zaken waar we voorgoed afscheid van hebben genomen. Ook de zwangerschaps salopette die ik jaren geleden kocht, (voor later) is nu gedegradeerd naar een schilders salopette en het baby piamaatje dat ik kocht in een moment van zwakte is al doorgegeven aan een collega op het werk.

Begin 2005 : we hakken de knoop door en vragen de informatie brochure interlandelijke adoptie aan bij Kind & Gezin. We lezen het van voor naar achter en terug. Google is een andere bron van informatie.
Eén ding wordt ons duidelijk, als samenwonende is het niet zo eenvoudig, ofwel adopteert één van ons 2 als alleenstaande, maar dan heeft de andere geen enkel recht & plicht toz van het kind. Dus.... We besluiten te trouwen. Met ons tweetjes naar het gemeentehuis. We hadden het wel verteld aan vrienden maar wilde het bewust onder ons houden. Toch verscheen N. aan het gemeentehuis met een enorme bos bloemen van de vrienden. (Zoiets vergeet je dan ook nooit)

September / Oktober 2005 : Adoptie cursus.
Eerst denk je nog, Pffff wat gaan ze ons daar leren ? Moet dit allemaal ?
Maar ja het moet. Dus een beetje met tegenzin vertrokken we die 1ste dag naar Merelbeke, maar de avondrit naar huis was één lang gesprek. Na elke cursus stelde we onszelf weer in vraag, was het juist ? konden we het aan? stonden we er nog steeds achter?
De cursus heeft ons doen evolueren, van de droom van een Chinees meisje van een jaar of 2, werd het de droom van 2 kindjes onder de 5 jaar.

Ook in Oktober, een (trouw)feestje
voor de vrienden in ons lievelings restaurant,
met een geweldig live- salsa-bandje.

Jan / Feb 2006 : Maatschappelijk onderzoek.
Ook dit is verplicht, en meestal zie je de mensen hun wenkbrauwen fronsen. Moet dit echt, maar jullie zijn toch normaal ?
Het eerste gesprek liep wel vlot, maar liet toch een wrange nasmaak. Net of ze het niet zo goed begrepen wat we wilde zeggen. Bij het tweede gesprek kwamen we daar natuurlijk op terug.
Tot en met het 4de gesprek had ik nog steeds een slecht gevoel, we waren te "anders" waar iedereen wit antwoorden hadden wij zwart, of zo voelde het toch aan. Maar bij het buitengaan gaf de psychologe ons een hand en zei "En je stuurt maar een kaartje als het zover is" dit zeggen ze toch niet voor de grap he ? Dit wilde toch wel zeggen dat er een dikke kans was dat...? Elke theorie ging door ons hoofd. Maar we moesten wachten.

Eind Feb 2006 : we konden het gezinsrapport gaan inlezen op de rechtbank van Brussel. En ja hoor dit zat wel snor. OK het advies was om voor 1 kindje te gaan en niet voor siblings (Broers & zusjes) .
Maar de rechter oordeelde anders.

En zo staan we dan aan de "echte" adoptiestart.