Weerzien

Zaterdag was het dan zo ver, al weken lang praten ze over het weerzien van onze reisgenoten en hun 2 dochtertjes. Zaterdag had dan ook een zeeeeer lange voormiddag.
"Nu naar de auto gaan ?" - "Neen eerst nog boterhammetjes eten"
De boterhammen waren nog maar net doorgeslikt of ze stonden al klaar aan de deur om te vertrekken. Maar toen we er uiteindelijk waren, waren ze de eerste seconden toch een beetje overdonderd, we moesten ze zo waar aansporen om elkaar een knuffel te geven. Maar 2 minuutjes later, waren de 4 kinderen al volop aan het spelen, en dat hebben ze gedaan tot we naar huis gingen. Het was echt leuk om hen nog eens te zien, en om hun verhaal te horen, we gaan dit zeker nog overdoen, volgende keer dan bij ons thuis, Abdisa vraag nu al wanneer ze komen. De kinderen hebben we heel de middag niet gehoord, daarna nog naar de speeltuin, en een hapje eten, en dan de foto's eens bekijken het was al gauw bijna 21.00 dus toch tijd om terug naar huis te keren, rond 22.00 lagen ze in hun bedjes, moe maar zeeeer voldaan.
Er zijn veel overeenkomsten en even veel tegenstellingen in hun en ons verhaal. Zo praten onze kinderen vrij veel over wat er in Addis gebeurde, en soms zijn dat heel gewonene dingen.
Zo waren we vrijdag in de Delhaize en daar zag Eyerus maiskolven liggen, ze wees ernaar en zij dat ze dat ook aten in het andere huisje (waarmee ze haar familie huis bedoeld), of toen ze tennis racket zag, vertelde ze dat ze daar in Addis ook mee speelde...zo is er bijna elke dag een verwijzing naar iets uit hun verleden, en zo weten we ook meer en meer over hen. De andere kindjes praten blijkbaar nooit over vroeger, ze zijn natuurlijk wel jonger, en hebben misschien ook minder herinneringen. Hoe langer we onze kinderen kennen en hoe meer ze vertellen hoe duidelijker het beeld wordt van hun verleden. We verstaan uit hun verhalen dat ze het niet zo slecht hadden voor ze naar kids care gingen, ze zijn ook maar een paar maand in het weeshuis geweest, echte armoede en ellende hebben ze niet gekend.

Maandag is het geen school en dan komt moeke in de voormiddag baby-sitten, voor de eerste keer een paar uur alleen, zonder mama en papa. Ze zijn al wel eens een uurtje bij moeke geweest, maar nu een hele voormiddag ? zien wat dat geeft.
Zo was ik vrijdag avond niet thuis (afscheids drink van mijn geliefde collegaatje Els... ) voor Eyerus was het wel moeilijk om naar bed te gaan zonder mama, het was dan ook 22.00 voorbij toen ze eindelijk in slaap was geraakt.
Vrijdag had ze ook nog haar arm tussen de autodeur gekneld, tja ze wil alles zelf doen, en mama mag vooral niet helpen, telkens ze die autodeur vast heeft hou ik mijn hart vast, en het moest er van komen, ik sta er altijd wel naast, en kon dus onmiddelijk ingrijpen. Het was meer huilen van de schrik dan van echte pijn, buiten een blauwe plek heeft ze er niets aan over gehouden.

Ze zijn alle 2 wel gek van water, de 2 waterpistooltjes die ik kocht zijn een groot succes, na een half uurtje zijn ze meestal alle 2 kleddernat, en gieren ze het nog steeds uit van het lachen. Na een tijdje werden de pistooltjes aan de kant gesmeten, en werd er gewoon met emmers water naar elkaar gegooid. Daarna komen ze dan bibberend naar mama (het is putwater dus heel koud) maar een warme handdoek en met hun badjas aan gaan ze dan in het zonnetje liggen. Schattig om te zien, maar wel waterverspilling allom, zo erg zelfs dat de put leeg is. We zullen maar op zoek gaan naar een zwembadje, daar zullen ze zeker veel plezier aan beleven.

De vakantie is weer achter de rug, en deze hebben we afgesloten met een bezoekje aan de Zoo, samen met S en haar 2 zoontjes. Het was zalig weer, en om geen parkeerproblemen te hebben zijn we met de trein geweest. Dit was al een avontuur op zich, ze konden vanuit de trein ons huis zien staan (wel ver weg, en eigenlijk alleen het puntje van het dak) Eyerus en Abdisa wilde vooral, Olifanten, aapjes en pinkiwinks zien, de olifanten waren volop aan het zand scheppen, en er was zelfs een kleintje bij, de aapjes waren wat minder actief, en de pinguins ware volop aan het zwemmen.
Maar ook de giraffen, en de zebra's vonden ze geweldig, en al die vissen, en zeehonden, wat ze nog nooit hadden gezien. Om er dan maar direct een hele speciale dag van te maken zijn we s'avonds nog gaan eten in de Quick, tja niet echt gezond verantwoord eten, maar het kan toch is smaken.

Maandag waren ze dan alle 2 terug klaar om naar school te gaan, Abdisa mocht dinsdag zijn fiets meenemen, en Eyerus woensdag. Daar keken ze alle 2 echt naar uit. Jammer genoeg kreeg Eyerus maandag een briefje mee, dat er 2 stageires les gaven, en er dus die week geen fietsdag was. Domper op heel de situatie, en woensdag met een heel lange lip, en traantjes naar school.
Vrijdag kreeg ik een telefoontje van de Juf, Eyerus was gevallen, met haar hoofd op de bank, en zat helemaal onder het bloed, dus snel haar gaan ophalen van school. Het bleek gelukkig allemaal best mee te vallen, en zo had ze eens een namiddagje alleen met mama (wat ze heel leuk vond) en mama kon eens voelen hoe het was met maar 1 kindje in huis ipv 2. (toch een pak rustiger)
Zondag was het mijn verjaardag, en hebben ze uit volle borst "Lang zal hij lieve" gezongen, dat het "zij" moet zijn, en niet "lieve" maar "leve" is dat hebben ze nog niet door.
Het nederlands gaat echt wel goed, maar alles is nog steeds "in", Brood in de tafel, parel in de nek, in de voetjes naar moeke, in de fiets rijden,..... en alles is ook van ipv voor. 'Tekening van Eyerus van Mama ( soms best verwarrend)
Abdisa begint eindelijk ook te vertellen wat ze op school hebben gedaan, en hij heeft ook al eens straf moeten zitten. "Alleen 1 keer, Abdisa praten met Zenn en Juf An zeggen oesjt"
Oesjt is hun taaltje voor stil zijn, dit komt nog van het Hamaars. Zo is het voor Eyerus een beetje vreemd dat er een kindje Leila noemt, want Lela betekend in het Hamaars "ander".

Soms zoeken ze nog naar woorden in het Hamaars, en dan zegt Abdisa "K'weet het niet meer" ze verleren het echt, zo wordt de CD's die we uit Addis meebrachten ook niet meer echt beluisterd, ze hebben veel liever K3, Samson of Plop liedjes. En waar ze de eerste dagen uit volle borst meezongen met de Ethiopische muziek, merk je nu dat het niet altijd meer lukt.

Ze zijn wel een beetje in de war, omdat we altijd gezegd hebben, dat we in de zomer van alles gingen doen, en nu is het echt warm en veel zon, en toch is het geen zomer. Tja, wie had nu kunnen denken dat we April al zomertemperaturen zouden hebben ?

Ze kijken ook volop uit naar dit weekend, want dan gaan we op bezoek bij onze medereizigers E&JM, ze zitten al weken te zeggen dat "Zaterdag na mama verjaardag gaan we naar..." Ik ben wel eens benieuwd om de andere kindjes te zien, en hoe zij het hier stellen, en wat de kinderen zoal samen gaan doen, welke taal ze gaan spreken..

Verslagje van ons bezoek volgende week.

Enkele foto's

Dikke Knuffel.....















Waterpret















Eitjes zoeken bij Oma & Opa

Aankomst + 3 maand

De tijd vliegt inderdaad snel, het is al weer 3 maand geleden dat we samen met Eyerus en Abdisa voet op Belgische bodem zette.

Het lijkt alsof dit al een eeuwigheid geleden is, na de moeilijk eerste maand, gingen we elke dag een stapje verder in de goede richting. We zijn nu een echt gezinnetje, de kinderen voelen zich hier prima thuis, en de laatste 2à3 weken gaat hun nederlands met sneltempo vooruit. Het meeste verstaan ze al, en als dat niet zo is dan vragen ze 'wat is ?' zelfs onder elkaar wordt er nog uitsluitend nederlands gepraat, niet altijd even verstaanbaar, maar zij verstaan het blijkbaar wel van elkaar.

De paasvakantie is al bijna gedaan, en we hebben heel wat dingen ondernomen. zo zijn we naar circus Picolini gaan kijken waar de kindjes van onze vrienden N&Y mee deden aan de voorstelling. Hun school had heel de week het circus op bezoek gehad, en de kinderen hadden heel het schooljaar al geoefend op circusattracties, van het kleinste kleuterklasje tot het 6de studiejaar. Een leuke kennismaking voor onze 2 rakkers met een circus.
Het was wel een lange avond, pas rond 21.00 gedaan, en ze waren alle 2 wel doodmoe. De volgende dag waren ze dan ook een beetje uit hun doen, en uit hun ritme.
We zijn ook voor het eerst met hen samen naar een grote supermarkt geweest, ze keken hun ogen uit, bij alles riep Eyerus uit, "Lekker, Eyerus hebben" . Er kijken toch wel heel wat mensen je na als je zo met 2 zwartjes op stap bent.
Er was ook nog een kinderrommelmarkt op de school, en toen een dame mij vroeg 'Van waar komt ze ?' had ik eerst zo iets van ' wat een rare vraag' tot ik de vrouw haar eigen kindjes zag, 4 blanke en een klein chineesje, haar dochtertje was al een jaartje in Belgie en ze zaten net terug in een 2de procedure voor nog een chineesje.

Tijdens de vakantie heeft D verlof genomen, dus s'morgens is hij van dienst, in de namiddag zijn we samen dus kunnen we nog vanalles doen.
Eyerus heeft ondertussen een fietsje in bruikleen gekregen van mijn nicht, die wil natuurlijk elke dag gaan fietsen. Ook Abdisa heeft nu een 2de hands fietsje gekregen, die we samen een beetje aan het opfleuren zijn. Het moet een rode fiets worden, dus druk aan het werk met schuren en spuitbussen.

Met Pasen werden er natuurlijk eitjes gezocht, en een overdosis aan chocolade ligt te wachten in de ijskast op de snoepertjes, want "chocolaty" vinden ze alle 2 geweldig lekker.
Bij ome en opa is het altijd wel leuk, ze kunnen er helemaal naar achter in het bos, of naar paardjes gaan kijken, of de wei met schaapjes.

en dan was er ook bezoek van ROH, het adoptiebureau dat na 3 maand eens komt kijken hoe alles verloopt. We vertelde Inge over het verhaal dat Abdisa verteld, en hebben haar gevraagd of ze dit eens kon checken met Mr; Bruk (de contactpersoon in Ethiopië) Daar hebben we ondertussen bevestiging van gekregen, met een foto van de famillie erboven op. Dit is heel leuk, zo hebben ze toch nog een aandenken aan de famillie in Addis Ababa, en het kan helpen als we ooit terugkeren om de famillie te bezoeken.

Abdisa is nog steeds een rustige jongen, hij is de laatste tijd wel "kinderlijk" geworden, en dan niet bedoeld als negatief, maar hij durft terug af en toe terug gewoon een kind van 5 jaar te zijn, en niet de verantwoordelijke grote broer.
Eyerus wordt elke dag erger, een beetje "farser" dit moeten we een beetje in de hand houden, vooral als er bezoek komt zit ze ons een beetje te treiteren, springen in de zetel, "neen" roepen op alles wat je zegt of vraagt.
Maar het zijn ook knuffelaars geworden, waar Abdisa de eerste maanden heel beperkt was in het delen van lichamelijk contact, springt hij nu regelmatig rond je nek, en in de zetel gaat hij ook niet meer in zijn hoekje zitten, maar komt rustig tegen je aan kruipen.
Hij neemt soms wel het gedrag van Eyerus over, als zij iets doet, neemt, zegt dan doet hij het ook.

Vrijdag staat er nog een dagje trein+dierentuin op het programma, en dan is het weer aftellen naar het school gaan (met de fiets deze keer)
Het is niet te geloven dat het nog maar 3 maand is, het voelt zo vertrouwd en gewoon aan, net of ze hier altijd al waren, het gevoel van "mijn kinderen" is er nu ook, waar het vroeger toch meer "de kinderen" waren, waar we voor mochten zorgen zijn het nu echt onze kinderen.

En natuurlijk ben ik apetrots als vrienden of kennissen zeggen, wat een mooie kindjes, wat een schatjes.... tja "mijn kind, schoon kind" geldt ook voor ons.

Ik zal nog eens een paar foto's proberen te publishen de komende dagen (na ons bezoekje aan de zoo)