Aankomst + 3 maand

De tijd vliegt inderdaad snel, het is al weer 3 maand geleden dat we samen met Eyerus en Abdisa voet op Belgische bodem zette.

Het lijkt alsof dit al een eeuwigheid geleden is, na de moeilijk eerste maand, gingen we elke dag een stapje verder in de goede richting. We zijn nu een echt gezinnetje, de kinderen voelen zich hier prima thuis, en de laatste 2à3 weken gaat hun nederlands met sneltempo vooruit. Het meeste verstaan ze al, en als dat niet zo is dan vragen ze 'wat is ?' zelfs onder elkaar wordt er nog uitsluitend nederlands gepraat, niet altijd even verstaanbaar, maar zij verstaan het blijkbaar wel van elkaar.

De paasvakantie is al bijna gedaan, en we hebben heel wat dingen ondernomen. zo zijn we naar circus Picolini gaan kijken waar de kindjes van onze vrienden N&Y mee deden aan de voorstelling. Hun school had heel de week het circus op bezoek gehad, en de kinderen hadden heel het schooljaar al geoefend op circusattracties, van het kleinste kleuterklasje tot het 6de studiejaar. Een leuke kennismaking voor onze 2 rakkers met een circus.
Het was wel een lange avond, pas rond 21.00 gedaan, en ze waren alle 2 wel doodmoe. De volgende dag waren ze dan ook een beetje uit hun doen, en uit hun ritme.
We zijn ook voor het eerst met hen samen naar een grote supermarkt geweest, ze keken hun ogen uit, bij alles riep Eyerus uit, "Lekker, Eyerus hebben" . Er kijken toch wel heel wat mensen je na als je zo met 2 zwartjes op stap bent.
Er was ook nog een kinderrommelmarkt op de school, en toen een dame mij vroeg 'Van waar komt ze ?' had ik eerst zo iets van ' wat een rare vraag' tot ik de vrouw haar eigen kindjes zag, 4 blanke en een klein chineesje, haar dochtertje was al een jaartje in Belgie en ze zaten net terug in een 2de procedure voor nog een chineesje.

Tijdens de vakantie heeft D verlof genomen, dus s'morgens is hij van dienst, in de namiddag zijn we samen dus kunnen we nog vanalles doen.
Eyerus heeft ondertussen een fietsje in bruikleen gekregen van mijn nicht, die wil natuurlijk elke dag gaan fietsen. Ook Abdisa heeft nu een 2de hands fietsje gekregen, die we samen een beetje aan het opfleuren zijn. Het moet een rode fiets worden, dus druk aan het werk met schuren en spuitbussen.

Met Pasen werden er natuurlijk eitjes gezocht, en een overdosis aan chocolade ligt te wachten in de ijskast op de snoepertjes, want "chocolaty" vinden ze alle 2 geweldig lekker.
Bij ome en opa is het altijd wel leuk, ze kunnen er helemaal naar achter in het bos, of naar paardjes gaan kijken, of de wei met schaapjes.

en dan was er ook bezoek van ROH, het adoptiebureau dat na 3 maand eens komt kijken hoe alles verloopt. We vertelde Inge over het verhaal dat Abdisa verteld, en hebben haar gevraagd of ze dit eens kon checken met Mr; Bruk (de contactpersoon in Ethiopië) Daar hebben we ondertussen bevestiging van gekregen, met een foto van de famillie erboven op. Dit is heel leuk, zo hebben ze toch nog een aandenken aan de famillie in Addis Ababa, en het kan helpen als we ooit terugkeren om de famillie te bezoeken.

Abdisa is nog steeds een rustige jongen, hij is de laatste tijd wel "kinderlijk" geworden, en dan niet bedoeld als negatief, maar hij durft terug af en toe terug gewoon een kind van 5 jaar te zijn, en niet de verantwoordelijke grote broer.
Eyerus wordt elke dag erger, een beetje "farser" dit moeten we een beetje in de hand houden, vooral als er bezoek komt zit ze ons een beetje te treiteren, springen in de zetel, "neen" roepen op alles wat je zegt of vraagt.
Maar het zijn ook knuffelaars geworden, waar Abdisa de eerste maanden heel beperkt was in het delen van lichamelijk contact, springt hij nu regelmatig rond je nek, en in de zetel gaat hij ook niet meer in zijn hoekje zitten, maar komt rustig tegen je aan kruipen.
Hij neemt soms wel het gedrag van Eyerus over, als zij iets doet, neemt, zegt dan doet hij het ook.

Vrijdag staat er nog een dagje trein+dierentuin op het programma, en dan is het weer aftellen naar het school gaan (met de fiets deze keer)
Het is niet te geloven dat het nog maar 3 maand is, het voelt zo vertrouwd en gewoon aan, net of ze hier altijd al waren, het gevoel van "mijn kinderen" is er nu ook, waar het vroeger toch meer "de kinderen" waren, waar we voor mochten zorgen zijn het nu echt onze kinderen.

En natuurlijk ben ik apetrots als vrienden of kennissen zeggen, wat een mooie kindjes, wat een schatjes.... tja "mijn kind, schoon kind" geldt ook voor ons.

Ik zal nog eens een paar foto's proberen te publishen de komende dagen (na ons bezoekje aan de zoo)