Weerzien

Zaterdag was het dan zo ver, al weken lang praten ze over het weerzien van onze reisgenoten en hun 2 dochtertjes. Zaterdag had dan ook een zeeeeer lange voormiddag.
"Nu naar de auto gaan ?" - "Neen eerst nog boterhammetjes eten"
De boterhammen waren nog maar net doorgeslikt of ze stonden al klaar aan de deur om te vertrekken. Maar toen we er uiteindelijk waren, waren ze de eerste seconden toch een beetje overdonderd, we moesten ze zo waar aansporen om elkaar een knuffel te geven. Maar 2 minuutjes later, waren de 4 kinderen al volop aan het spelen, en dat hebben ze gedaan tot we naar huis gingen. Het was echt leuk om hen nog eens te zien, en om hun verhaal te horen, we gaan dit zeker nog overdoen, volgende keer dan bij ons thuis, Abdisa vraag nu al wanneer ze komen. De kinderen hebben we heel de middag niet gehoord, daarna nog naar de speeltuin, en een hapje eten, en dan de foto's eens bekijken het was al gauw bijna 21.00 dus toch tijd om terug naar huis te keren, rond 22.00 lagen ze in hun bedjes, moe maar zeeeer voldaan.
Er zijn veel overeenkomsten en even veel tegenstellingen in hun en ons verhaal. Zo praten onze kinderen vrij veel over wat er in Addis gebeurde, en soms zijn dat heel gewonene dingen.
Zo waren we vrijdag in de Delhaize en daar zag Eyerus maiskolven liggen, ze wees ernaar en zij dat ze dat ook aten in het andere huisje (waarmee ze haar familie huis bedoeld), of toen ze tennis racket zag, vertelde ze dat ze daar in Addis ook mee speelde...zo is er bijna elke dag een verwijzing naar iets uit hun verleden, en zo weten we ook meer en meer over hen. De andere kindjes praten blijkbaar nooit over vroeger, ze zijn natuurlijk wel jonger, en hebben misschien ook minder herinneringen. Hoe langer we onze kinderen kennen en hoe meer ze vertellen hoe duidelijker het beeld wordt van hun verleden. We verstaan uit hun verhalen dat ze het niet zo slecht hadden voor ze naar kids care gingen, ze zijn ook maar een paar maand in het weeshuis geweest, echte armoede en ellende hebben ze niet gekend.

Maandag is het geen school en dan komt moeke in de voormiddag baby-sitten, voor de eerste keer een paar uur alleen, zonder mama en papa. Ze zijn al wel eens een uurtje bij moeke geweest, maar nu een hele voormiddag ? zien wat dat geeft.
Zo was ik vrijdag avond niet thuis (afscheids drink van mijn geliefde collegaatje Els... ) voor Eyerus was het wel moeilijk om naar bed te gaan zonder mama, het was dan ook 22.00 voorbij toen ze eindelijk in slaap was geraakt.
Vrijdag had ze ook nog haar arm tussen de autodeur gekneld, tja ze wil alles zelf doen, en mama mag vooral niet helpen, telkens ze die autodeur vast heeft hou ik mijn hart vast, en het moest er van komen, ik sta er altijd wel naast, en kon dus onmiddelijk ingrijpen. Het was meer huilen van de schrik dan van echte pijn, buiten een blauwe plek heeft ze er niets aan over gehouden.

Ze zijn alle 2 wel gek van water, de 2 waterpistooltjes die ik kocht zijn een groot succes, na een half uurtje zijn ze meestal alle 2 kleddernat, en gieren ze het nog steeds uit van het lachen. Na een tijdje werden de pistooltjes aan de kant gesmeten, en werd er gewoon met emmers water naar elkaar gegooid. Daarna komen ze dan bibberend naar mama (het is putwater dus heel koud) maar een warme handdoek en met hun badjas aan gaan ze dan in het zonnetje liggen. Schattig om te zien, maar wel waterverspilling allom, zo erg zelfs dat de put leeg is. We zullen maar op zoek gaan naar een zwembadje, daar zullen ze zeker veel plezier aan beleven.