Nog even voor de vakantie

Oef.... laatste werkdag, nog nooit zo uitgekeken naar een vakantie als dit jaar.
Na al de spanningen rond adoptie, nog even een weekje samen met D genieten.

Vorige week was er een info avond by ROH, eerst een presentatie van One-Earth, 2 adoptie ouders die samen een vzw begonnen, om kleinere projecten te steunen in Ethiopie. Met een beetje hulp maken ze het leven net iets makkelijker in het weeshuis door de aankoop van een wasmachine, de bouw van een schooltje en tal van andere zaken.
Daarna vertelde elk koppel zijn adoptieverhaal, de grappige ontroerende en moeilijke momenten van de eerste weken.

We maakte van de gelegenheid dan maar gebruik om onze documenten af te geven, zodat ons dossiertje volledig was. Alles leek in orde dus ze kunnen verder aan de slag bij de vertalers.

We hadden gehoopt er ook wat mensen van de yahoo praatgroep tegen te komen, achteraf bleken er wel wat koppels aanwezig te zijn, maar op de avond zelf hebben we enkel E & JM ontmoet. Blijkt dat ik nog samen met E op school heb gezeten, ons eerste middelbaar, en het strafste van al, ze kende me nog. 27 jaar na datum... niet slecht, of E heeft een speciale gave om mensen te herkennen, of ik zie er nog steeds uit zoals op mijn 12de. Foto's bewijzen dat E inderdaad een buitengewone gave heeft.

Ons adoptieverhaal blijkt ook door te dringen in ons dorp, zo vroeg een dame aan D hoe het nu zat, wanneer de kindjes er zouden zijn. Eerst een hele avond met D zitten denken wie het was, (want hij kende ze niet) maar het mysterie was snel opgelost, het was iemand van onze straat. We hebben geen echt contact met deze mensen, ik ken ze wel maar hoe zij ons verhaal hebben opgepikt dat weten we niet. Het zal wel via via zijn, mijn moeder vertelt het tegen een vriendin, en die vriendin dan weer "Zeg weet je de dochter van R gaat adopteren" en weer tegen een andere vriendin, en die dan weer tegen haar dochter, en de dochter denkt dan, daar wil ik het fijne eens van weten, en vermits zij weet waar ik woon, en daar D ook ziet legt ze de link van deze treingenoot is de man van C dus....." Waneer gaan de kindjes nu bij jullie komen ?" Raar toch he, hoe in een klein dorp alles besproken wordt. Ach ja, het dorpsleven heeft ook heel charmante kantjes.