Een lesje in geduld

Rijkhalzend keken we uit naar eind September, de periode waarin ons dossier dan eindelijk zou vertrekken naar Ethiopie. En diep in ons binnenste hoopte we op een beetje vervroeging.
Maar deze morgen kregen we een telefoontje, ons dossier zal pas midden oktober vertrekken. Slik, nog 4 weken.... Nu ja veel kan je er niet aan doen, we leven nu eenmaal in een bureaucratisch landje, en het werktempo van onze ministeries is alom gekend. We verzetten onze datum dan maar weer, van eind augustus, naar eind september, naar midden oktober.
Al bij al mogen we zeker niet klagen, we hadden gehoopt nog dit jaar een toewijzing te krijgen, en dat zit er nog altijd dik in. De reden van het telefoontje was om even te checken of 4 jaar echt onze max. leeftijd was, of dat we ook open stonden voor een iets ouder. Oorspronkelijk hadden we gezegd dat 5 het absolute max. zou zijn, dus 4 was inderdaad niet onze maxiumum. De persoon die in Ethiopie het werk doet, was al op de hoogte van ons dossier, we staan nu op de 2de plaats in de wachtlijst, en ze wilden absoluut even checken of we een probleem zouden hebben met een kindje van 4.5 jaar. Neen dus, we hebben een stil vermoeden (of eerder een diepe hoop) dat er in Ethiopie al 2 kindjes zijn, die aan ons toegewezen zouden kunnen worden.
Maar dat is natuurlijk pure speculatie, we zien wel, we kunnen nu weer enkele weken overbruggen, en uitkijken naar mid. oktober.

Voor diegene die denken dat adoptie een snelle en eenvoudige oplossing is voor onvruchtbare koppels.... think again.