De wachtkamer

Normaal gezien ben ik iemand die rustig kan afwachten, ik heb er geen probleem mee om 1 of 2 uur te zitten wachten bij de dokter. Rustig even de tijd voor mezelf, wat flut-lectuur doornemen en genieten van de stilte (als dat al kan bij de dokter)

Maar nu werkt het op mijn systeem, ik voel dat ik prikkelbaarder ben, ik zit dan ook niet rustig in een wachtkamer. Het gewone leven gaat door. Maar in ons achterhoofd houden we de adoptieprocedure bij.
Onze overeenkomst werd getekend om 21/4/2006 en op 31/5/2006 hebben we alle documenten binnen geleverd. Nu wachten we tot dit dossiertje vertaald is en zijn "Tour de Bruxelles" heeft gedaan. Daar moet het voorzien worden van de nodige handtekeningen, stempels en zegels. Uit ervaring van andere weet ik ondertussen wel dat dit een maand of 3 à 4 duurt. Maar toch elke dag hoop ik op een mailtje met de melding dat ons dossier klaar is voor vertrek naar Ethiopie. .... maar niets, noppes, niks.
Frustrerend, je weet niet waar het zit, wie er mee bezig is... en ik ben ook niet het type dat om de 2 dagen gaat bellen om te horen wat de status van ons dossier is.
Ik heb me voorgenomen dat als we eind augustus nog niets gehoord hebben, ik toch even ga bellen.

Vrijdag samen met D eve naar Mechelen geweest om te solde-shoppen. Ik moest iets kopen voor de kindjes, ik wil gewoon iets hebben, maar zoals al eerder geschreven kan je niet echt kleedjes kopen als je niet weet voor wie. Dus is het maar bij sokjes en ondergoed gebleven, wat speelgoed, en 2 boekjes met verhalen voor het slapengaan. In de kast op de kinderkamer zitten nu toch al een paar spulletjes voor hen.

Het moeilijkste is dat er voor ons geen enkel doel in zicht is. Het adoptieprocess is voor ons afgelopen, en je valt in een zwart gat.... je kan niets verwachten, zolang ons dossier niet naar Afrika is vertrokken gaat er ook niets gebeuren.
Frustratie, Frustratie en jammer genoeg moet D hiermee leven, want hij is natuurlijk de persoon die mijn 'knorhoen' gedrag (zoals hij het noemt) moet verdragen.