Het jaar rond

Een volledig jaar zijn we nu "ouders" en ja we hebben moeten leren, bijsturen, en compromissen sluiten. (bijna de vorming van de regering, maar dan toch met meer succes) van de 2 ethiopische prutskes van 1 jaar geleden blijft niet zoveel over, het zijn geen dutskes meer, maar 2 leuke, grappige, enthousiaste, levendige kleuters, die zich helemaal thuis voelen hier in België. Er wordt nog gepraat over de famillie in Ethiopië maar veel minder frequent dan de eerste maanden.

Het kerstfeest in Berlare was echt een succes, we zagen er onze reisgenoten terug, en medecursisten die ondertussen ook alweer een paar maanden thuis zijn met hun dochter. Het is goed te horen hoe het allemaal loopt bij andere ouders. Ik ontmoete er ook enkele mensen van de yahoo group, en dat is supper om dan eindelijk eens een persoon te kunnen koppelen aan berichtjes. De kinderen hadden het reuze naar hun zin met al de attracties, en de enjerra werd echt gesmaakt. Ik had hen beloofd om het weekend daarna ook enjarra te maken. Eyerus had omiddelijk een idee, "als de enjerra niet lukt moet je een briefje schrijven naar kookepiet" tja, het was voor het eerst rond de sinterklaas periode dat ze SOS Piet op tv hadden gezien, en er was zwarte piet en nu was daar op TV nog een Piet, dus werd dat maar kooke piet, want dat doet hij, koken.

Vrijdagavond had ik mijn deeg gemaakt, en zondag was de dag van de enjerra, hij was prima gelukt, alleen vond Abdisa de enjarra niet zuur genoeg, maar voor de rest had ik het prima gedaan zei hij, want de wot rook net zoals in Addis Abeba.

Nu we een heel jaar verder zijn, denk ik er ook aan deze blog stop te zetten, diegene die op zoek gaan naar adoptie verhalen, hebben hier kunnen lezen hoe de procedure verliep, wat het wachten kan aandoen met een mens, hoeveel onzekerheid en bureaucratie er komt kijken bij het heel proces, maar ze kunnen hier ook een possitief verhaal lezen. Niet alle adopties draaien rond hechtingsstoornissen. We hebben natuurlijk nog niet alles meegemaakt.Voorlopig zijn onze kinderen heel graag in België, en het feit dat ze hun broer, zus en vader niet meer zijn lijkt hen niet te storen, hun mama missen ze nog wel, maar dan vertel ik hen dat zij samen met vake over de wolken liggen te gluren en naar hen kijken. Ze waren eind vorig jaar ook samen met moeke naar de kerk geweest, en hoewel het een gewoon dorpskerkje is zonder teveel franjes, waren ze toch onder de indruk. Jezus komt regelmatig ter sprake, vooral bij Abdisa, Eyerus vind hem helemaal niet lief, want Jezus maakt mensen dood, en dat vind ze niet fijn.

Dus na dit jaar lijkt het me een mooi moment me deze blog te stoppen, het wordt ook steeds moeilijker om tijd te vinden om hier te schrijven, en het wordt meer een site over de avonturen van de kinderen dan over adoptie.

Bij deze als afsluiter, bedankt aan de trouwe lezers.

Ik zal nog wel langskomen op de yahoo group om raad te vragen, tips te geven, en de verhalen te volgen.

Groetjes van Christa, Dirk, Abdisa en Eyerus

Als afsluiter zingt Eyerus hier een Ethiopisch liedje. (beeld en klank zijn niet van de beste kwaliteit)

De feestdagen...

zijn weer achter de rug, voor de kinderen allemaal nieuwe ervaringen,
De kerstboom opzetten, pakjes onder de kerstboom, en Eyerus vroeg wel elke dag een keer of 10 wanneer die pakjes nu open mochten.
Ik had de fout gemaakt door te zeggen "Als moeke komt om te feesten", toen mijn moeder dan langs kwam was ze als de kippen bij om te zeggen "Moeke is hier mag ik nu de pakjes opendoen?" Ik had vergeten te zeggen dat het op kerstdag zelf was, dus vroeg ze dan maar hoeveel keer nog slapen, en elke morgen maakte ze haar rekening.
Op kerstdag zelf duurde het natuurlijk heel lang, voor Moeke er was, en dan gingen we nog eerst aperitieven en hapjes eten, en nog steeds geen pakjes... Maar uiteindelijk heeft ze haar pakjes dan toch gekregen.
Nieuwjaar is rustiger verlopen, geen pakjes meer.
Zaterdag is het nog eens feest, Ethiopisch Kerstfeest, de kinderen noemen het Addis Abeba feest, omdat ze op de uitnodiging heel wat Afrikaanse mensen/kinderen hadden gezien op de foto's. Benieuwd of ze hun enjare nog met even veel genot gaan verorberen als vorig jaar in Ethiopië. Vorig jaar stonden we nu voor onze afreisdatum.
Wat is het jaar voorbij gevlogen. We mogen zeker niet klagen met de aanpassing van de kinderen aan hun nieuwe situatie, de probleempjes die er al zijn, zijn eerder gelinkt aan hun karakter. Abdisa kan het niet laten om te liegen (misschien wel een overblijfsel van zijn straatleven) Hij wil zo graag uitblinken, en is zo bang voor straf te krijgen (want thuis was dit lijfelijke straf, dat hebben beide kinderen al meermaals verteld, en hij is duidelijk bang van een broeksriem) dat hij dus steeds probeert in te schatten welk antwoord we willen horen. Zijn zusje is veel eerlijker, zo moest ze me zaterdag iets in het oor vertellen, ze wilde me een waarheid zeggen. Ze had die morgen in de spiegel te veel haar gezien, en had er dus niets beter op gevonden om met de schaar een stuk weg te knippen. Pal op haar kruin heeft ze een heel bosje weg geknipt. Zo kort dat het niet meer in de staartjes wordt opgenomen, Tja niet leuk, maar het was te laat natuurlijk. Abdisa legt nog niet de link dat stoute dingen doen, en eerlijk zijn daarover geen consequenties tot gevolg heeft, terwijl hij veel minder erge dingen doet, en er toch over liegt dat hij dan wel straf krijgt. Het is echt om de meest idiote dingen dat hij liegt.
Bij Abdisa is het liegen dus nog het probleem, bij Eyerus is het haar temprament, "Ik wil dit, en ik wil het nu".... en als ze het niet krijg, is ze boos, zet ze een keel open, en durft ze al eens straffe uitspraken doen zoals " jullie zijn niet lief voor mij, jullie maken me altijd verdrietig" niet leuk om te horen, maar het gaat dan omdat ze geen ijsje mag eten als ontbijt, omdat ze niet buiten mag zonder jas, omdat ze sokken moet aan doen, en van die kleine dingen. Ze kan het zo volwassen brengen dat ik soms echt op mijn tanden moet bijten om niet in een lach te schieten, want als dat gebeurd (is al wel eens voorgevallen) dan is het hek hellemaal van de dam, en dan is ze echt boos, één bolletje furie stuift dan naar boven naar haar bed, en ze wil ons niet meer zien, en we mogen niet meer met haar praten tot we weer lief gaan zijn. Tja soms lukt het me wel om haar aandacht van haar frustatie af te leiden naar iets anders, maar soms ook niet, en dan laten we haar maar ééns razen, meestal komst ze na 10 min. weer naar beneden alsof er niets aan de hand is. Tja zo heeft elk kind wel zijn karakter he.
Ze heeft alles gehoord en onthoud verschrikkelijk veel, behalve dat de zetel geen trampoline is, dat vergeet ze altijd, ook met kerst was ze weer door het dolle heen, we hadden meermaals gezegd van niet op de zetel te springen, maar nee, en toen, patat op de grond recht op haar hoofd, huilen natuurlijk, en binnen 2 sec had ze een bult zo dik als een kippenei op haar voorhoofd, welgeteld 20 min. heeft ze zich rustig gehouden, en daarna was ze weer vertrokken.
We schrikken hoor, want het was een behoorlijke boenk dat ze daar deed.