Het jaar rond

Een volledig jaar zijn we nu "ouders" en ja we hebben moeten leren, bijsturen, en compromissen sluiten. (bijna de vorming van de regering, maar dan toch met meer succes) van de 2 ethiopische prutskes van 1 jaar geleden blijft niet zoveel over, het zijn geen dutskes meer, maar 2 leuke, grappige, enthousiaste, levendige kleuters, die zich helemaal thuis voelen hier in België. Er wordt nog gepraat over de famillie in Ethiopië maar veel minder frequent dan de eerste maanden.

Het kerstfeest in Berlare was echt een succes, we zagen er onze reisgenoten terug, en medecursisten die ondertussen ook alweer een paar maanden thuis zijn met hun dochter. Het is goed te horen hoe het allemaal loopt bij andere ouders. Ik ontmoete er ook enkele mensen van de yahoo group, en dat is supper om dan eindelijk eens een persoon te kunnen koppelen aan berichtjes. De kinderen hadden het reuze naar hun zin met al de attracties, en de enjerra werd echt gesmaakt. Ik had hen beloofd om het weekend daarna ook enjarra te maken. Eyerus had omiddelijk een idee, "als de enjerra niet lukt moet je een briefje schrijven naar kookepiet" tja, het was voor het eerst rond de sinterklaas periode dat ze SOS Piet op tv hadden gezien, en er was zwarte piet en nu was daar op TV nog een Piet, dus werd dat maar kooke piet, want dat doet hij, koken.

Vrijdagavond had ik mijn deeg gemaakt, en zondag was de dag van de enjerra, hij was prima gelukt, alleen vond Abdisa de enjarra niet zuur genoeg, maar voor de rest had ik het prima gedaan zei hij, want de wot rook net zoals in Addis Abeba.

Nu we een heel jaar verder zijn, denk ik er ook aan deze blog stop te zetten, diegene die op zoek gaan naar adoptie verhalen, hebben hier kunnen lezen hoe de procedure verliep, wat het wachten kan aandoen met een mens, hoeveel onzekerheid en bureaucratie er komt kijken bij het heel proces, maar ze kunnen hier ook een possitief verhaal lezen. Niet alle adopties draaien rond hechtingsstoornissen. We hebben natuurlijk nog niet alles meegemaakt.Voorlopig zijn onze kinderen heel graag in België, en het feit dat ze hun broer, zus en vader niet meer zijn lijkt hen niet te storen, hun mama missen ze nog wel, maar dan vertel ik hen dat zij samen met vake over de wolken liggen te gluren en naar hen kijken. Ze waren eind vorig jaar ook samen met moeke naar de kerk geweest, en hoewel het een gewoon dorpskerkje is zonder teveel franjes, waren ze toch onder de indruk. Jezus komt regelmatig ter sprake, vooral bij Abdisa, Eyerus vind hem helemaal niet lief, want Jezus maakt mensen dood, en dat vind ze niet fijn.

Dus na dit jaar lijkt het me een mooi moment me deze blog te stoppen, het wordt ook steeds moeilijker om tijd te vinden om hier te schrijven, en het wordt meer een site over de avonturen van de kinderen dan over adoptie.

Bij deze als afsluiter, bedankt aan de trouwe lezers.

Ik zal nog wel langskomen op de yahoo group om raad te vragen, tips te geven, en de verhalen te volgen.

Groetjes van Christa, Dirk, Abdisa en Eyerus

Als afsluiter zingt Eyerus hier een Ethiopisch liedje. (beeld en klank zijn niet van de beste kwaliteit)

De feestdagen...

zijn weer achter de rug, voor de kinderen allemaal nieuwe ervaringen,
De kerstboom opzetten, pakjes onder de kerstboom, en Eyerus vroeg wel elke dag een keer of 10 wanneer die pakjes nu open mochten.
Ik had de fout gemaakt door te zeggen "Als moeke komt om te feesten", toen mijn moeder dan langs kwam was ze als de kippen bij om te zeggen "Moeke is hier mag ik nu de pakjes opendoen?" Ik had vergeten te zeggen dat het op kerstdag zelf was, dus vroeg ze dan maar hoeveel keer nog slapen, en elke morgen maakte ze haar rekening.
Op kerstdag zelf duurde het natuurlijk heel lang, voor Moeke er was, en dan gingen we nog eerst aperitieven en hapjes eten, en nog steeds geen pakjes... Maar uiteindelijk heeft ze haar pakjes dan toch gekregen.
Nieuwjaar is rustiger verlopen, geen pakjes meer.
Zaterdag is het nog eens feest, Ethiopisch Kerstfeest, de kinderen noemen het Addis Abeba feest, omdat ze op de uitnodiging heel wat Afrikaanse mensen/kinderen hadden gezien op de foto's. Benieuwd of ze hun enjare nog met even veel genot gaan verorberen als vorig jaar in Ethiopië. Vorig jaar stonden we nu voor onze afreisdatum.
Wat is het jaar voorbij gevlogen. We mogen zeker niet klagen met de aanpassing van de kinderen aan hun nieuwe situatie, de probleempjes die er al zijn, zijn eerder gelinkt aan hun karakter. Abdisa kan het niet laten om te liegen (misschien wel een overblijfsel van zijn straatleven) Hij wil zo graag uitblinken, en is zo bang voor straf te krijgen (want thuis was dit lijfelijke straf, dat hebben beide kinderen al meermaals verteld, en hij is duidelijk bang van een broeksriem) dat hij dus steeds probeert in te schatten welk antwoord we willen horen. Zijn zusje is veel eerlijker, zo moest ze me zaterdag iets in het oor vertellen, ze wilde me een waarheid zeggen. Ze had die morgen in de spiegel te veel haar gezien, en had er dus niets beter op gevonden om met de schaar een stuk weg te knippen. Pal op haar kruin heeft ze een heel bosje weg geknipt. Zo kort dat het niet meer in de staartjes wordt opgenomen, Tja niet leuk, maar het was te laat natuurlijk. Abdisa legt nog niet de link dat stoute dingen doen, en eerlijk zijn daarover geen consequenties tot gevolg heeft, terwijl hij veel minder erge dingen doet, en er toch over liegt dat hij dan wel straf krijgt. Het is echt om de meest idiote dingen dat hij liegt.
Bij Abdisa is het liegen dus nog het probleem, bij Eyerus is het haar temprament, "Ik wil dit, en ik wil het nu".... en als ze het niet krijg, is ze boos, zet ze een keel open, en durft ze al eens straffe uitspraken doen zoals " jullie zijn niet lief voor mij, jullie maken me altijd verdrietig" niet leuk om te horen, maar het gaat dan omdat ze geen ijsje mag eten als ontbijt, omdat ze niet buiten mag zonder jas, omdat ze sokken moet aan doen, en van die kleine dingen. Ze kan het zo volwassen brengen dat ik soms echt op mijn tanden moet bijten om niet in een lach te schieten, want als dat gebeurd (is al wel eens voorgevallen) dan is het hek hellemaal van de dam, en dan is ze echt boos, één bolletje furie stuift dan naar boven naar haar bed, en ze wil ons niet meer zien, en we mogen niet meer met haar praten tot we weer lief gaan zijn. Tja soms lukt het me wel om haar aandacht van haar frustatie af te leiden naar iets anders, maar soms ook niet, en dan laten we haar maar ééns razen, meestal komst ze na 10 min. weer naar beneden alsof er niets aan de hand is. Tja zo heeft elk kind wel zijn karakter he.
Ze heeft alles gehoord en onthoud verschrikkelijk veel, behalve dat de zetel geen trampoline is, dat vergeet ze altijd, ook met kerst was ze weer door het dolle heen, we hadden meermaals gezegd van niet op de zetel te springen, maar nee, en toen, patat op de grond recht op haar hoofd, huilen natuurlijk, en binnen 2 sec had ze een bult zo dik als een kippenei op haar voorhoofd, welgeteld 20 min. heeft ze zich rustig gehouden, en daarna was ze weer vertrokken.
We schrikken hoor, want het was een behoorlijke boenk dat ze daar deed.

1 jaar

Vorig jaar op deze dag kregen we onderstaand berichtje

Beste familie,
Het dossier van jullie kinderen is gisteren op 5 december voor de rechtbank verschenen. Alles is goed verlopen. Jullie zijn nu officieel ouders. Bruk kan nu de nodige documenten gaan aanvragen. Hij heeft een gunst van de rechter gevraagd en normaal gezien mag hij morgen het vonnis gaan oppikken.
Daarna moet hij nog de geboorteakte aanvragen en alles laten vertalen. Bruk heeft me beloofd om zijn uiterste best te doen om alles zo vlot mogelijk te laten verlopen. We hopen dat jullie dit jaar nog zullen kunnen vertrekken.
Dit is grotendeels afhankelijk van diensten zoals MOWA en buitenlandse zaken in Ethiopië. Als alle diensten werken zoals het hoort is het haalbaar om te zeggen dat jullie kunnen vertrekken eind december zoniet wordt het een week of 2 uitgesteld.

We zijn dus al 1 jaar ouders van onze 2 spruiten, en wat is de tijd gevlogen. Soms is het moeilijk te geloven wat er vorig jaar allemaal in deze periode is gebeurd. Ik weet dat het een enorme emotionele rollercoaster was, niet alleen de adoptie maar ook de gezondheidstoestand van mijn vader.


Met de kinderen gaat alles prima, er komen best wat spannende weken, (Sint kerst, nieuwjaar Ethiopische Kerst)
Gisteren was het moeilijk beslissen wat er allemaal in de schoen moest voor de sint.
Eyerus besloot om het volgende te geven, een wortel, suikerklontje en een boterham voor het paard, een sigaar en glas wijn voor de sint en zwarte piet kreeg een plakje cake en een flesje chocomelk. Abdisa bedacht dat de sint wel een bifi worstje luste en een biertje, een stuk chocolade en cake voor Piet, en voor het paard een wortel en suikerklontje.
Reeds om 16.00 stond de schoen van Eyerus klaar, daarna wilde ze absoluut nog wat liedjes zingen voor de Sint, voor één keer mochten ze wat extra op de computer om samen sinterklaas liedjes te zingen. Ook het bedverhaaltje ging over de Sint. Abdisa lag onmiddelijk in slaap, maar Eyerus heeft het tot 22.00 uigehouden, ze hoorde 'Tripel Trapel Tripel Trap'

Vanmorgen toen ze opstonden wisten ze niet wat ze moesten verwachten, en de eerste seconden keken ze raar naar de open haard waar snoep in lag en allemaal dozen errond.
In het snoepmandje stak ook een brief van de Sint, om hen te vertellen dat ze heel flink waren maar dat Eyerus s'morgens wel goed moest eten en haar tanden poetsen (wat ze soms niet wil) en dat Abdisa een beetje minder TV moet kijken en niet mag liegen tegen mama & papa.

Dat liegen van Abdisa is echt wel een probleem, de reden waarom hij liegt is dat hij probeert te bedenken welk antwoord we willen horen, het gaat over de domste dingen.
Over een koekje dat niet lekker is, maar dat hij toch heeft opgegeten, later op de avond komen we eigenlijk te weten dat hij dat koekje niet heeft opgegeten maar aan een ander kindje heeft gegeven en daarna aan Eyerus haar andere koekje heeft gevraagd.
Over een boterhammen doos waar geen enkele boterham uit verdwenen is. Eerste versie is dat de juf hen niet naar de eetzaal heeft gebracht ( en dan frons je onmiddelijk natuurlijk) uiteindelijk komt het verhaal naar boven, dat hij heeft zitten spelen met zijn vriend, en dus geen hap had gegeten toen het belsignaal ging.
Hij is bang om straf te krijgen, jammer genoeg komen zijn leugens uit, en krijgt hij net straf omdat hij gelogen heeft, niet omdat hij zijn koekje weggeeft of omdat hij zijn boterhammen niet opeet.

Hoe langer ze hier zijn, hoe meer je het verschil merkt tussen hen 2, Abdisa is heel dromerig en een echte treuzel aan tafel, zit wat te prikken in zijn bord en zegt dan ineens "Ik heb ook blauwe sokken" Waar dat dan vandaan komt ? Geen idee hij zit in zijn hoofd aan vanalles te denken en dan floept hij er zo een zin uit.
Hij speelt ook meer en meer (wat zeer possitief is, hij heeft echt moeten leren spelen) en als hij speelt hoor je echt hoe hij zijn fantasie gebruikt, en dat zijn taal zeer goed is. Maar als hij tegen iemand moet praten gaat het iets moeilijker, hij vindt de woorden niet direct en denkt lang na voor hij antwoord geeft.
Eyerus is dan weer een tatterwater dat het niet mooi is, soms vragen we haar om eens 5 min. te zwijgen, wat haar echt niet lukt. Nu heeft ze sinds zondag op het Sinterklaasfeestje van D's werk een babypopje, als het popje slaapt (wat bijna altijd is) moeten we allemaal stil zijn, zo zwijgt zij nu ook af en toe (oef)
Ze kan wat mider goed alleen spelen, meestal moet mama meedoen, en als ik ga koken laat ze haar speelgoed staan en komt ze mee koken. Een echt mama's kindje.

Update

We zijn weer een weekje aan het werk, en volgens de laatste tests van gisteren ben ik weer voor 83 % de oude

Wat is er nu zo de voorbije weken allemaal gebeurd.
Abdisa heeft het naar zijn zin in de 3de kleuterklas, en heeft best wel wat vriendjes, Toon, Tobe, Olivier, Theo, Wannes, Arno, elke week komt er wel "een beste vriend" bij. Dat het er soms onstuimig aan toe gat op school mochten we dus een paar weken geleden ondervinden toen Abdisa in het gips naar huis werd gebracht door de Juf, al bij al niets ergs. Abdisa is nogal fijn gevoelig en bij het minste pijntje zet hij het op een huilen en trekt hij grimmassen alsof hij dood gaat van de pijn, maar 3 min. later loopt hij weer rond, als je dan vraagt doet het nog pijn, dan zegt hij ja, en begint plots terug te hinken.
Hij is nogal een zacht eitje, hij laat zich ook doen door zijn zus, zo zijn ze samen aan het spelen en neemt Eyerus net dat autotje waar hij mee bezig is, dan begint hij te wenen ipv van het gewoon terug te nemen. Als het is andersom gebeurd en hij neemt iets waar zij mee beizg is dan hebben ze het 4 huizen verder wel gehoord "ABDISA STOUTERIK IK BEN AAN HET SPELEN DAARMEE" dat is dus het verschil tussen onze zoon en dochter.
Hij heeft nog steeds een probleem met de taal, hoewel ze in school vinden dat hij heel goed prat, alleen wat stotterd, merken wij thuis niks van het stotteren maar ook niet van het goed praten. De meest rare zinsconstructies komen uit zij mond. "Toen ik is in bewaking is geweest, toen ik eens gezien". Na 5 minuutjes komen we dan te weten dat hij die morgen in de bewaking de papa van één van zijn vriendjes heeft gezien.
"Als ons nog niet geslaapt is morgen dan had ik het niet vergeten" Bedoeling van deze zin "Gisteren voor het slapen gaan was ik niet vergeten mijn tanden te poetsen"
Soms dus best moeilijk om te verstaan wat hij wil zeggen.

Eyerus kan soms een keikopje zijn, maar ze kan ook ontzettend lief zijn, de eerste maanden had ze echt krijs momenten, nus zegt ze gewoon, "Ik ben het Beu, altijd neen, ik mag nooit iets" en trekt ze naar de garage, daar gaat ze dan 2 min. afkoelen en daarna komt ze terug alsof er niets is gebeurd. Dit zijn meestal zo'n grappige momenten dat ik echt op mijn tanden moet bijten om niet te lachen, één keer is het me niet gelukt, amaai, toen werd ze pas heel boos op mij. Ik was een stoute mama, en ze was me beu. Ik heb me toen maar omgedraaid en een werkje gezocht in de keuken zodat ze me niet meer kon zien, het was echt een hilarisch zicht om die kleine furie bezig te zien.
De keuken is nochtans de plaats waar ze het liefste zit, om mij te helpen. Zo heeft ze al fruitsla voor heel de famillie gemaakt (met maar een klein beetje hulp van mama) en cake en een appeltaart. ze is er ook als de kippen bij om de tafel te dekken en af te ruimen. Abdisa is dan boos omdat zij fruitsla mag maken, dus 2 dagen later mag hij het doen, maar dan komt er niks van, ik moet dan wel 10 keer vragen of hij het wil doen, en hij zegt wel Ja, maar het is Oh zo moeilijk om die lego te laten liggen, of die auto's op zij te zetten en nog veel moeilijker om die TV te laten voor wat het is. TV is nog steeds de God van Abdisa, als deze aanstaat dan valt alles rond hem weg, de oogbollen plakken bijna aan het scherm, er komt bezoek, D komt thuis, ik ga weg en Abdisa die merkt niets. Eyerus vindt het wel leuk voor even, maar daarna loopt ze toch weer rond, meestal om een blad papier te halen zodat ze kan "schrijven" uren aan een stuk kan ze kribbelen, "Wat is jouw naam ? -schrij schrijf- en jouw kindje -schrijf schrijf.... en zo stelt ze 100 vragen en kriebelt ze het antwoord op een blaadje.

De Sint daar weten ze ondertussen ook alles van, met grote ogen hebben ze zaterdag naar de aankomst gekeken. Toen ze eerst hoorde van de Sint begrepen ze er niks van, waarom die oude man met zijn baard zomaar aan alle kinderen speelgoed kwam brengen. Maar ondertussen zijn ze echt in de ban, de brief met verlanglijstje is al verstuurd en Abdisa heeft beslist dat hij later Zwarte Piet wil worden (mooi beroep toch)

Na de lange stilte

Het is hier heel stil geweest de voorbije weken, niet dat er hier niets gebeurd is maar alles is zowat aan mij voorbij gegaan.
Wat de eerste week van september een verkoudheid was, is uitgedraaid tot een echte longontsteking. Weken heb ik het reilen en zeilen van ons gezin vanuit mijn bed gade geslagen. S'morgens de haren van Eyerys kammen was al zo'n uitputting dat ik tot niet veel meer in staat was.
De dag van de adoptie hebben we nog meegemaakt, ik voelde me toen al vrij slecht maar het was een leuke dag voor de kinderen. De school is ondertussen al weer een hele tijd bezig. Abdisa heeft al eens een weekje in het gips gelegen (na een voetbal ongeluk een klein barstje in de elleboog) en heeft ook een briefje meegekregen dat hij een stotter probleem heeft. Wijzelf merken van het stotteren niets, maar we merken wel dat zijn taal heel wat achterstand kent toz van Eyerus. We gaan in ieder geval eens praten met wat mensen, en kijken wat we eraan kunnen doen.

T'is weer voorbij

die mooie zomer (of wat het toch moest voorstellen)

en we zitten weer in het gewone leven van alledagen, niet alleen de kinderen gaan terug naar school, maar ook voor mij is alles weer (bijna) bij het oude.

Sinds maandag zitten we terug een hele dag achter ons computertje en doen we ons werk, enkel woensdag ontsnap ik één dag uit de drukte om me over te geven aan de drukte van 2 kleuters die thuis rondlopen.


De laatste weken van de vakantie hebben we echt genoten van ons gezin.

Eerst was er het bezoek aan Plopsaland samen met N&Y en hun kinderen, ze hebben ervan genoten. De echte samson zijn we dan wel niet tegengekomen, maar er waren toch wel heel wat andere figuren aanwezig. Eyerus had wel onmiddelijk door dat het niet de echte Plop was die klaar stond om met haar op de foto te gaan, want zijn mond bewoog niet.

Maar na een lange dag vol spannende en leuke attracties stond ze wel vol bewondering te dansen met Kabouter Klus in de kinderdisco.

Haar Mega Mindy pakje hadden we ook niet gevonden, maar met het masker dat we daar kochten en de Mega mindy Pyama uit de Makro is ze zeker zo content.

De atracties vielen wel in de smaak, voor Abdisa was alles leuk, Eyerus vond alles OK behalve de atractie van Piet Piraat, waar een grote boot zich in een afgrond stort; dat was voor haar toch net iets teveel van het goede.

Het weer zat ons niet echt mee tijdens de vakantie, dus dan maar eens een namiddagje Technopolis, dat ze voor sommige experimenten te klein zijn willen ze niet weten, en alles willen ze geprobeerd hebben.

Ook nog een dagje aan zee doorgebracht, Duinkerke voor deze gelegenheid (zo waren ze ook eens buiten Belgie geweest) we vertrokken met regen, maar tegen de middag kwam de zon toch af en toe piepen vanachter de donkere wolken. Voor hen was het vooral te doen dat ze in de zee konden zwemmen (toch tot aan de knieen) en kastelen bouwen, en met de vlieger spelen.

Verder hebben we nog de oogstfeesten in Mechelen meegemaakt waar onze kinderen een initiatie Hockey hebben gevolgd, het was wel leuk maar Abdisa zag rolschaatsen toch eerder zitten als sport. En een namiddagje spring kastelen op de Grote Markt van Mechelen.

De laatste week van augustus was D weer aan het werk en moest ik maar alleen dingen verzinnen, een dagje speeltuin in Kessel Lo met een vriendin en haar nichtjes, een dagje Planckendael met moeke, en een namiddagje zwemmen met moeke. En vooral dat laatste heeft indruk gemaakt, elke avond vragen ze nu aan D wanneer hij een zwembroek gaat kopen zodat we weer naar het zwembad kunnen.

De andere dagen werden al spelend, knutsellend of schilderend doorgebracht. Schilderen is zowat de lievelingsactiviteit van Eyerus, vooral de verf die licht geeft in het donker is geweldig, hun meesterwerken hangen op de garagepoort, en steeds moet het licht uit zodat ze het effect van de lichtgevende verf kunnen zien.

Zaterdag nog snel een bezoekje aan Jill gebracht (de persoonlijke kapper van Eyerus) die de haartjes van Eyerus weer leuk heeft ingevlochten, en mij dus weer een paar weken vrij geven van knotjes, staartjes vlechtjes maken.
Maandag is dan ieder van ons weer zijn eigen weg gegaan, D & ik terug richting Brussel, de kinderen naar school, dolenthousiast waren ze, eindelijk terug naar school en naar hun vriendjes. Woensdag avond hun eerste lessen rolschaatsen in de rolschaatsclub. Na 10 min. kwam Abdisa al klagen dat het niet zo leuk is. Maar pech voor hem, hij moest weer meedoen, na het anderhalve uurtje sporten had hij zijn mening wel herzien en vroeg hij al of hij vrijdag weer mocht gaan.

Bij Abdisa is alles gemakkelijk, en kan hij alles al, volgens hem kan hij rolschaatsen, en fietsen en zwemmen en schrijven en....
Wel het rolschaatsten daar kan hij inderdaad op recht staan, maar verder niks, fietsen lukt hem met steunwieltjes, zwemmen; hij heeft geen bang in het water, en kan een paar seconden onder water blijven maar zwemmen daar spreken we toch niet van. Hij is nogal zelfovertuigd van zijn eigen kunnen. Dat hij meer dan 30 min. moet oefenen gaat er bij hem niet in. Hij heeft rolschaatsen aan, en staat recht dus volgens hem is hij nu klaar om wedstrijd de rijden. Woensdag waren er ook andere kindjes die iets verder staan dan hij, en dat was dus wat tegenviel, plots merkte hij dat hij het inderdaad niet kon, en vermits hij een beetje aan de luie kant is (als het niet onmiddelijk lukt dan hoeft het niet meer) was de fun er voor hem dus na 10 min. af. In alles wat hij doet heeft hij wat extra aanmoediging nodig.
Zo werken ze vaak in kleine doeboekjes, Eyerus vliegt door deze boekjes als een sneltrein, bij hem duurt het allemaal net iets langer, minste wat er gebeurd rond hem is hij afgeleid, of hij kijkt wat Eyerus doet, of hij zit gewoon wat te dromen.

Vermits ik nu terug volle dagen werk, is moeke de opvang van dienst, ze gaat de kinderen van school halen, en eet daarna samen met hen, dit geeft haar iets omhanden, en is ze toch verplicht om warm eten te maken. Na het wegvallen van mijn vader was het voor haar best moeilijk en elke dag koken voor één persoon is inderdaad niet leuk. Nu heeft ze terug een beetje afleiding, en de kinderen zijn dol op moeke (ook op oma en opa hoor, maar die zien ze maar 1 keer per week) en voor ons is het ook prima, we moeten niet stressen om voor 18.00 te kinderen op te halen, (wat het sluitingsuur van meeste opvangen zijn)

Feest in de straat

De kinderen hun laatste speelplein week zit erop, en ik heb de gang in een nieuw kleurtje kunnen zetten. Het liep eerst niet echt vlot, de verf die we hadden gekocht was eerder blauw, dan blauwgrijs, dus dan maar de vlgende dag helemaal opnieuw beginnen. Maar het resultaat is er nu wel. Van het schilderwerk hebben we dan maar ook de gelegenheid gemaakt om de gang een beetje te decoreren. Zo is de foto galerij die vroeger boven hing, naar beneden verhuist, met wat extra foto's. De famillie van Abdisa en Eyerus heeft een officieel plaatstje gekregen tussen de foto's van onze famillie en vrienden.

Dit weekend was het feest in het dorp, Eyerus had dit dan maar ometoverd tot "Feest in de straat" een liedje van Samson en Gert dat ze zondag dan ook heel de middag aan het zingen was.
De rommelmarkt trok hen niet zo aan, maar het Zuid-amerikaans drum groepje dat de feesten wat opvrolijkte en de kermis konden dan wel weer op hun goedkeuring rekenen. Bij het eendjesvissen had ze dan ook een prachig prinsessen pakje weten samen te vissen, gelweldige grote ringen, oorknijpers, een kroontje, halsketting en broches. Thuis wilde zich onmiddelijk "mooi maken" dus trok ze haar prinsessenkleed aan en al de juwelen maar aan, daarbij nog haar prinsessenschoentjes die ze op het eind van het schooljaar van de juf had gekregen, en een kersenrode lippenstift, en ze voelde zich helemaal prinses.
Voor de gelegenheid had ik me ook eens aan enjara en doro wet gewaagd, ze hebben er erg van gesmuld, ook al vonden wij-de volwassenen- het vrij pikant, hebben ze met veel vreugde hun bord leeg gegeen, en volgens Abdisa was mijn enjara zelfs lekerder dan die in Kids Care. (als dat geen compliment is)

Momenteel zijn ze volop aan het dansen op de muziek van radio Bem Bem, en voor mama de gelegenheid, nu de compter toch aanstaat, om nog eens een postje te plaatsten, voor we nog eens een bezoekje brenen aan kermis.

Voor de kinderen is het volgende waar ze naar uitkijken hun dagje plopsaland op donderdag. Eyerus wil absoluut een Mega Mindy pakje. aj ajaajjja, we zullen maar genoeg centjes meenemen he, want ik veronderstel dat er heel wat knuffels en andere spullen te koop zullen zijn van al hun favorieten. En een ontmoeting met de echte Samson ziet ze ook wel zitten. Zeker dus ook de camera niet vergeten, wij hopen enkel dat de weergoden ons gunstig gaan zijn en dat de kinderen van hun dagje zullen genieten. Een verslagje volgt wel later.

Zomerpret

Ook voor mij is de vakantie begonnen, heel de maand augustus geniet ik van ouderschapsverlof. De kinderen waren de voorbije week thuis, na 2 weken Speelplein. Ze vinden het geweldig op het speelplein maar zijn toch ook graag thuis. Gelukkig is het nu lekker warm weer, en Eyerus is dan bijna niet uit het zwembadje te krijgen. Alles waar water aan te pas komt is voor haar prima. Zo ook de auto's wassen. Je moet wel niet verwachten dat de auto spik & span proper is, maar zij is wel kleddernat en giert het uit van het lachen. Ook Abidsa vindt water wel OK maar is niet zo dolenthousiast als zij.

We hadden de voorbije week ook nog een huiswerk te doen. Het 6maanden rapport voor Ethiopie. Moeilijk zeg, alle herinneringen terug boven halen, hoe zijn de kinderen sociaal geintegreerd, in de famillie, op school. Hoe staat het met hun taalontwikkeling, hun gezondheid, motorische vooruitgang, waarmee houden ze zich bezig, waarmee spelen ze, wat valt je op als ze aan het spelen zijn, hun emotionele ontwikkeling, en hoe jij als ouder het hele gebeuren hebt ervaard. Best moeilijk het is niet echt een vragenlijst maar je moet er echt een heel verhaal van maken. Daar hebben we toch enkele avonden aan zitten schrijven. Daarna nog een paar fotot'jes van de kinderen erbij en ons dossiertje kon vertrekken richting ROH. Oh ja, de tekst is in het engels, wat het noch iets extra moeilijk maakt, er blijkt geen enkel engels woord te bestaan voor "knutsellen".

Deze maand staat volledig in het teken van de kinderen, of toch bijna, volgende week gaan ze nog naar het speelplein, omdat er thuis wat schilderwerken moeten gebeuren, Eyerus en Abdisa willen wat graag helpen, maar ik zie toch liever dat de verf op de muren terecht komt waar het hoort, en niet het hele huis door op de grond. Voor de rest zijn er al heel wat dingen gepland (afhangelijk van het weer) een dagje Technopolis, Planckendael, zee, Plopsaland.... en naar de speeltuin af en toe, als het mooi weer blijft zal het zeker een leuke vakantie worden, en zal het plonsbad heel wat bezoek krijgen. Maar ze kijken ook al uit naar de school, Abdisa gaat naar de 3de kleuterklas, en is al vleitig aan het oefenen in zijn "doe"-boekjes. Eyerus ook, natuurlijk wil ze dan hetzelfde boekje als Abdisa, en kan ze de oefeningetjes niet echt doen.
We twijfelen toch nog steeds aan de leeftijd van hem, hij vertelde dat hij in Addis Abeba 6 jaar was en toen weer 5 en dan werd hij hier in Belgie terug 5 jaar. Hij verstond het niet echt, hij zou inderdaad best naar het 1ste studiejaar kunnen, daarvoor is hij slim genoeg, alleen zijn taal is nog niet voldoende. Er is een groot verschil tussen hem en Eyerus. Zij spreekt in vrij correcte zinnen, onthoud de woorden heel goed en heeft dus een heel groot vocabulair. Hij praat niet echt in zinnen maar in het aaneenplakken van woordjes. 'Ons gaan naar moeke' ipv Wij. Het is jij beurt" ipv jouw. "watdais" wil eigenlijk zeggen "wat is dat". ook het begrip morgen, gisteren is hen beide volledig onduidelijk. Zo praat Eyerus wel eens over heel veel gisteren, als ze 'lang geleden' bedoeld. Abdisa heeft ook wat aanleiding tot stotteren, omdat hij snel veel wil zeggen beginnen zijn zinnen meestal 3x met hetzelfde woord, en dan valt het stil, want dan weet hij niet meer wat hij wou zeggen.
Misschien is het wel ergens waar dat jongere kindjes zich beter en sneller aanpassen.
De voorbije 6 maand zijn in ieder geval voorbijgevlogen, vorig jaar rond deze tijd zaten we nog te hopen dat ons dossier eind van de maand naar Addis kon vertrekken, en nu is het al heel gewoon dat deze 2 kinderen bij ons gezin horen. Je leven is heel anders, gisteren zijn we naar een park gaan wandelen, en de speeltuin, iets wat we vroeger nooit zouden hebben gedaan.

Zomer pret

Het is dan eindelijk toch aan het zomeren, voor de kinderen natuurlike dolle pret in het plonsbad.

wat gebeurde er zoal de voorbije weken ?

Het feestje op het speelplein, was zeer geslaagd, daarna een weekje thuis met de papa.
Zo gingen ze samen naar oma & opa om wat klusjes te doen, de kinderen hadden de tuinstoelen en de tuinkabouter een flinke wasbeurt gegeven, en hadden hiervoor een cent gekregen van oma. Ze waren zo fier dat ze een centje hadden verdiend, jammer genoeg was er de volgende dag geen klusje meer te klaren en hadden ze dus ook geen cent gekeregen. Vooral de manier waarop Eyerus dit vertelde was hillarisch.
Voor de rest hebben ze zich bezig gehouden met het spelen in de zandbak, en knutsellen. Vooral dat laatste, dat is zo het enige dat ze echt graag en veel doen, het speelgoed blijft meestal links liggen, maar de kleurboeken, de stiften, de plakband en de lijm worden elke dag boven gehaald.
We zijn ook naar de Tropical feesten geweest in ons dorp, waar Eyerus haar haartjes heeft laten invlechten, leuk voor mama, nu heb ik een paar weken geen werk aan het kammen en in staartjes doen van haar haar, het was een heel leuke zaterdag middag, springkasteel, grim (Abdisa een tijger en Eyerus een vlinder) en heel veel schoolkameraadjes die er ook rondliepen.
Vorige zaterdag was het dan de verjaardag van Eyerus, amaai ze heeft lang moeten wachten, maar ze kreeg dan toch haar aardbei taart en haar kadootjes, alleen jammer dat ze de kadootjes 2 dagen voordien al had gevonden, maar ze was er toch blij mee. Ze telt nu al terug af naar de volgende verjaardag, nog 360 keer slapen.

Deze week zijn ze weer op het speelplein, gisteren bezochten ze Technopolis, en hadden zich enorm goed geammuseerd, het moet heel leuk geweest zijn, en we gaan dit zeker nog eens overdoen tijdens ons verlof in Augustus.

Speelschool

Maandag was het de eerste dag van de speelschool, ze waren geen van beiden echt happig om s'morgens te vertrekken. Maar om 16.00 stond ik oog in oog met 2 indiaantjes, Abdisa was wild enthousiast, Dit was leuk, er waren 3 andere kindjes van zijn klas, waaronder zijn vriendinnetje Anouk, Eyerus was veel minder enthousiast, er waren slecht 2 andere kindjes van haar klas, en er was een kindje die "Snottebel" tegen haar had gezegd, en een ander kindje had "kleintje" gezegd. Ik probeerde haar maar te troosten, en dinsdag vertrok ze terug schoorvoetend naar het speelplein.
Dinsdagavond was alles al een stuk beter, tegen het kindje dat snottebel had gezegd, had ze "Witte Karamel" geantwoord (ja enig talent aan rijmen is haar niet vreemd) en tegen het kindje dat kleintje had gezegd had ze geantwoord" jij bent kaka-pipi jij" mmmm, niet echt subtiel maar ja, ze was heel trots dat ze had geantwoord. Woensdag zijn ze naar een binnenspeeltuin geweest, en Abdisa vond dit veel leuker dan een gewone speeltuin, en ondertussen is Eyerus ook wel bijgedraaid. Als we vragen of het leuk is op school, dan antwoord ze neen, maar begint dan enthousiast te vertellen over wat ze heeft gedaan, over hoe grappig de animators wel zijn, over hoeveel cola en fanta ze heeft gedronken en met wie ze allemaal heeft gespeeld.
Vandaag (vrijdag) is het feest, en mochten ze verkleed gaan, dus Prinses Eyerus en Piraat Abdisa zijn vanmorgen heel enthousiast vertrokken. Benieuwd of dit straks nog zo zal zijn.