2 weken België

De dagen vliegen voorbij, 2 weken geleden dat we voet op Belgische bodem zette.
De eerste week was best moeilijk, maar het gaat elke dag beter.
De avonden zijn een vast ritueel geworden. Eten, daarna samen met zijn 4-en even voor TV, het moment waarop de kinderen dicht tegen ons aankruipen, knuffels geven, kusjes geven en handkusjes werpen. Om 19.30 naar boven, om de beurt onder de douche, wat steeds uitdraait op gieren van het lachen, daarna bodylotion en haarverzorging, piyama aan, verhaaltje voorlezen en in bed. Daarna is het muisstil op de kamer, af en toe ééntje dat nog eens naar het toilet moet, maar geen huilbuien.
Het avondeten loopt ook steeds beter, woensdag voor het eerst groenten gegeten, stiekem wat aubergine in de mousaka, en gisteren dan echt vlaamse kost; spinaziestoemp, deze ging er zeer goed in en het was "Lekker"
Op de boterham is het voor het ogenblik nog enkel Americain Preparer, niets anders, maar dat zal ook wel beetje bij beetje komen.
Vanmorgen een bezoekje gebracht aan Dr. Van Goethem, de kinderarts in het tropisch instituut in Antwerpen. Beide kinderen zijn gezond, en hebben op het eerste zicht niet echt ondervoeding gekend, ze zijn goed ontwikkeld, en de leeftijd blijkt te kloppen. Ook die van Abdisa, vermits hij al zijn melktandjes aan het wisselen is vroegen we ons toch af of zijn leeftijd klopte, maar volgens de Dr. wisselen afrikaanse kinderen ongeveer 2 jaar vroeger dan europese kinderen.
Daarna nog een paar RX foto's van het hoofd, borst en polsen, bloedafname (en dit zonder één traan) maar de TBC test was wel iets pijnlijker en daar kwam natuurlijk een traantje bij. Maar ze hebben zich zeer flink gehouden, thuis wenen ze om de minste pijn, en waar het echt pijn doet houden ze zich sterk.
Vorige week zondag waren we op bezoek bij Oma & Opa, en ze hebben zich daar serieus geamuseerd, een buiten WC, met daarnaast een weide met paarden was de reden dat ze om de 5 minuten naar het toilet moesten, met de deur open. (niet dat het echt buiten temperaturen waren)
Er wordt nu door hen volop uitgekeken naar maandag de eerste schooldag, en naar het bezoek dat vanaf morgen stilletjesaan op gang gaat komen.
De afwezige blikken worden steeds minder, en er wordt ook al volop gelachen en gegiecheld, af en toe slagen ze er ook in om een uurtje samen te spelen zonder dat ik of D erbij moeten zijn. Allemaal kleine stapjes, aar in ieder geval stapjes vooruit.